WT 16-17, 20 maart 2017 - Gateway Hotel, Nadi, Fiji

Goodbye Nieuw-Zeeland, postte ik vanochtend op Facebook toen we in de taxi zaten op weg naar het vliegveld. Fiji, here we come! We waren vroeg opgestaan om de laatste hand te leggen aan het inpakken van de fietsen en om al onze spullen uit de garden cottage mee te nemen. Twee uur van tevoren meldden we ons bij Quantas Airlines, maar die hadden de vlucht uitbesteed aan Fiji Airlines. Meldt u zich maar bij de dames met de groene pakjes. En daar begon de ellende..

Wij hebben in juni vorig jaar voor onze reis een wereldticket gekocht. Alle vluchten liggen daarmee van tevoren vast, maar je weet dan ook zeker dat je een stoel hebt en bovendien had Asian Way of Life het zo geregeld dat we op iedere vlucht extra bagage mogen meenemen en dat we voor de fietsen niet meer hoefden bijbetalen. Fiji Airlines dacht daar heel anders over. Of we maar even 100 dollar per fiets wilden neerleggen en o ja, de dozen moesten ook nog geseald worden voor nog eens 80 dollar. Ons argument dat wij bij Qantas hadden geboekt inclusief vervoer van de fietsen, werd keer op keer beantwoord met: ja, maar u vliegt nu met ons en op dit A-4tje staan onze tarieven. Natuurlijk hebben we knarsetandend toch betaald, maar de stemming zakte wel even naar het nulpunt. Want volgende week vliegen we weer met Fiji Airlines en krijgen we waarschijnlijk hetzelfde gedonder nog eens. 

Eenmaal aan boord, voorzien van een drankje en een lichte maaltijd, ging het wat beter. Maar het vliegpersoneel, in dezelfde groene pakjes, was erg traag met alles, want anderhalf uur later zaten we nog met dat dienblad met lege bakjes en glazen voor ons. Als je dan aan het raam zit, moet plassen en de man aan het gangpad ligt te slapen, krijg je het wel benauwd. Uiteindelijk hebben we de dienbladen maar op elkaar gestapeld en de buurman wakker gemaakt. Pfff. 

Nadi Airport was de volgende te nemen horde. Zouden alle zorgvuldig dichtgemaakte en gesealde dozen weer open moeten? Nee, nadat we beloofd hadden dat we de fietsen en de kampeerspullen meteen op het vliegveld in de opslag zouden zetten - kassa, weer 150 dollar afrekenen - konden we door. 

In het vlakbij het vliegveld gelegen hotel aangekomen gingen we gelijk even informeren naar ons vervoer voor morgen naar het Musket Cove Resort. Het reisbureau had geregeld dat Rosie's Holidays ons zou oppikken en naar de boot brengen. En ja hoor, daar ging het alweer mis, onze reservering was niet te vinden. Na een heleboel telefoontjes kwam de voortdurend hoestende en puffende medewerkster van Rosie erachter dat niet zij, maar Musket Cove zelf ons zou komen ophalen. We hadden het inmiddels zo warm gekregen dat we meteen in het zwembad zijn gesprongen om af te koelen. Daarna zorgden het heerlijke eten in het restaurant van het hotel en onze airconditioned kamer ervoor dat we inmiddels weer wat vrolijker zijn. We kijken uit naar ons hutje op het eiland Malolo Lailai morgen: dan kan het echte relaxen beginnen...