WT 16-17, 27 juni 2017 - Holiday Inn, Princeton, NJ, USA

Het is nu half 9 's avonds en het lijkt erop dat we bijna klaar zijn met inpakken. Daarvoor hebben we vandaag nog wel weer drie fietsenmakers bezocht om te zien of ze grotere dozen hadden binnengekregen, om uiteindelijk de doos die we gisteren op de campus in de recyclingcontainer hadden gegooid, want te klein, er weer uit te halen. Met passen, meten en heel veel kleine schroefjes losdraaien heeft Henk nu zijn fiets zodanig ontmanteld dat hij toch in die doos past. Ons plan om op Schiphol de fietsen direct rijklaar te maken voor in de trein staat nu wel weer op losse schroeven, want pfff, daar heeft mijn eigen fietsenmaker vast geen zin in als hij na een vliegreis van tien uur voet aan de grond zet. 

Jan vloog vandaag al naar Nederland en voordat Henk hem naar Newark bracht, trakteerde hij ons nog op een geweldige grilled cheese sandwich, een sjiek soort tosti, bij Olsson's Fine Foods. Deze prachtige kaas- en delicatessenwinkel wordt gerund door een Nederlander, Rudie Smit, die na veel omzwervingen en een loopbaan bij Miele hier is neergestreken. Rudie sprak nog uitstekend Nederlands en vond het leuk om te vertellen over zijn handel en de reizen naar Nederland die hij met zijn gezin nog ieder jaar maakt. Ik heb het hem niet gevraagd, maar de beroemdste in Princeton wonende landgenoot, Robbert Dijkgraaf, komt hier vast ook regelmatig een stukje Goudse of Edammer kaas kopen. 

Nadat Henk en Jan waren vertrokken, heb ik alle tassen binnenstebuiten gekeerd, alles gesorteerd en gekeken wat we kunnen achterlaten. Niet zo heel veel dus, want we hadden alleen het hoogst noodzakelijke bij ons. Gelukkig past alles, inclusief de nieuw gekochte kleren en schoenen, prima in onze twee grote tassen. 

Vandaag overviel ons weer dat tweeslachtige gevoel dat we ook hadden aan het einde van onze grote fietsreis in 2012. Enerzijds zijn we blij dat we weer naar huis gaan, want we kijken ernaar uit om al onze familie en vrienden weer te zien. Ons huis, de stad, eigenlijk alle materiële zaken, dat is allemaal veel minder belangrijk, al zal het straks vast fijn zijn om in ons eigen bed te slapen en in mijn eigen keuken te koken. Anderzijds is onze reis nu echt ten einde. Tien maanden lang in alle vrijheid rondreizen,   heel veel moois zien en veel mensen ontmoeten, dat beviel ons uitstekend. Dat nomadenbestaan moeten we nu eerst achter ons laten en weer een geregeld leven gaan leiden. We zijn er echter nu al van overtuigd dat de reislust nog niet is uitgedoofd en dat er al snel weer nieuwe plannen zullen ontstaan. 

Morgen wordt een reisdag, maar Henk zal vast nog tijd vinden om een laatste verslag te schrijven, met daarin vooral de statistieken van hoe ver, hoe veel en hoe lang. Nu nog even genieten van onze fijne koele kamer en hopelijk lekker slapen!