Corona Volente 2 - 14 september 2021 - Scanno, Italië

Het rustige levenstempo in Scanno, waar Marja gisteren al uitgebreid over schreef, lijkt wel besmettelijk te zijn. We hebben vandaag niet al te veel ondernomen, al speelt het feit dat het me een paar dagen geleden in de rug is geschoten daar wel een rol bij.

Vanmorgen na het ontbijt hebben we weer een bankje opgezocht op een pleintje om van daaraf het dorpsleven te bestuderen en om de spannende boeken uit te lezen waar we in bezig waren. Na de lunch werd het dan ook hoog tijd voor de hoofdactiviteit van deze dag. Handdoeken en zwemkleren ingepakt en op naar Lago di Scanno. We zetten de auto neer bij ‘La Spiaggetta di Scanno’ - een cafeetje met ligweide en botenverhuur. Het was erg rustig bij de uitspanning en de uitbaters zaten net aan de lunch. De mevrouw van ver in de zeventig was desalniettemin wel bereid om ons een ‘pedalo’, oftewel een pedaalboot te verhuren, je weet wel zo’n suf ding met een schoepenrad midden voorin dat je met trappers in beweging moet zien te krijgen. Gelukkig is het meer niet zo heel groot, dus we konden makkelijk een volledig rondje maken.

Het was ons de afgelopen dagen al opgevallen dat er wel af en toe gevaren werd op het meer, maar dat eigenlijk niemand zich in het water waagde om te zwemmen; zal wel iets met de watertemperatuur te maken hebben. Marja werd echter dermate aangetrokken door het kristalheldere en diepblauwe water, dat ze niet tegen te houden was. Midden op het meer liet ze zich in het water zakken. Nadat ze het aanvankelijk ook wel aan de frisse kant vond, heeft ze toch best een tijdje gezwommen. Ik had meerdere smoezen om aan boord te blijven: de pijnlijke rug, die zeker niet gebaat zou zijn bij kou, foto’s maken, en Marja helpen om weer uit het water te komen. Dat laatste was inderdaad wel een dingetje, want er bleek geen trapje te zijn geïnstalleerd en op de plek waar je er het gemakkelijkst uit kon klimmen zat het roer in de weg. Na een paar pogingen kon ze zich toch aan boord hijsen en hoefde ik haar niet op sleeptouw te nemen naar een steiger.

Na twee uur pedaleren hadden we het wel ongeveer gezien en hebben we nog een drankje op het terras gedaan. Ondanks het fantastische weer met heerlijke temperaturen loopt het zomerseizoen kennelijk op zijn einde, want de parasols werden al opgeruimd door de oude baas van zeker vijfentachtig (in korte broek, maar nog wel mooie benen voor zijn leeftijd volgens M) en zijn dochter. Schoonzoon lag inmiddels iets verderop te zonnen op een stretcher en mevrouw voorzag de werkzaamheden van kritisch commentaar. Deed me denken aan een uitspraak van mijn vader: ‘Vroeger had ik een hekel aan werken, maar tegenwoordig kijk ik er graag naar’.

Eenmaal terug bij ons huis, heeft Marja weer fantastisch gekookt: melanzane alla parmigiana, een ovenschotel van gebakken aubergine met tomatensaus en twee soorten gesmolten kaas, en een frisse salade erbij. Terwijl ik dit verslag inklop doet Marja Italiaanse les op haar mobieltje, zouden de zorgen van Linda en José terecht zijn?