Corona Volente 2020 - 10 september - Pertitschach, Oostenrijk

Ik ben de hele zomer al helemaal in mijn nopjes met mijn racefiets, een Batavus Cruiser SL, hand built in Heerenveen, ik denk in de vorige eeuw, cadeautje van mijn sportieve schoonvader. Het oude beestje doet het nog uitstekend, zeker met de recente aanschaf van grotere tandwielen achter en nieuwe soepel werkende klikpedalen. Ik dacht dan ook dat er vandaag een nieuwe uitdaging moest komen: de beklimming van de Pyramidenkogel, een 851 meter hoge berg met een spectaculaire uitkijktoren van nog eens 100m hoog op de top. Henk was er zondag al aan begonnen, maar vond hem erg steil en was halverwege afgeslagen. Tijd voor een herkansing!

We fietsten via de zuidoever van de Wörthersee naar Reifnitz en vandaar naar Keutschach. Toen begon de klim: eerst een afwisseling van behapbaar steile en wat vlakkere gedeelten, daarna zag je de weg echt fors omhoog lopen. Ik trapte en trapte, schakelde naar de laagste versnelling, trapte nog even door en moest toen hart en longen even rust gunnen. Henk kon doorfietsen en wachtte wat later op mij. Daarna kon ik nog een paar steile stukken wegtrappen met nog een keer stoppen tussendoor, waarbij ik zo verstandig was om me aan de vangrail vast te houden, want weer opstappen en je schoenen vastklikken op zo’n steil stuk is een kunst apart. De laatste halve kilometer, met een hellingspercentage van zo’n 15%, moest ik helaas echt gaan lopen, terwijl Henk stoer doortrapte en uiteindelijk de top bereikte. Voor de foto’s van zijn laatste meters heeft hij de laatste bocht nog twee keer extra moeten nemen.

Boven op de berg was dus die megalomane en naar mijn mening tamelijk lelijke toren, een attractie waar veel toeristen op afgekomen waren. Je kunt met de trap of de lift naar twee uitwijkplatforms toe en vanaf het hoogste punt kun je op een stoeltje via een kabelbaan naar beneden. Wij hebben er, ook vanwege de lange rijen wachtenden, maar van afgezien om nog hoger te gaan; bovendien was het nog vrij heiig, zodat het uitzicht niet optimaal zou zijn. Het ging daarna vlot naar beneden - dan merk je pas echt hoe steil het was - tot halverwege, waar Henk een leuk weggetje had ontdekt dat ons met een kleine omweg weer naar ons huisje zou leiden. We kwamen over een paar mooie maar stenige bosweggetjes, door een moeras waar ze houten planken overheen hadden gelegd en uiteindelijk, na een korte pruimenplukpauze, bij de Rauschelesee uit. Nog even klimmen naar ons huisje en toen hadden we onze lunch wel verdiend.

De dag ging verder heen met weer een geweldige zwempartij In ons meertje, lekker zonnen op de steiger en daarna op visite bij onze huisbazin Margit Pieschl. We zaten heerlijk in haar prachtige tuin en werden verwend met koffie, Karinthisch gebak en een biertje voor Henk. Dat daarna onze schone was in een grote wasmand voor ons klaarstond, was een extra traktatie. Margit gaf ons nog een tip voor een uitstapje buiten de boekjes voor morgen, die we weer trouw  gaan opvolgen.

40 km, 605 hoogtemeters