Corona Volente 2020 - 15 september - Pilzone, Italië

Op vakantie is het lekker om ’s ochtends een beetje rustig aan te doen, maar als je fietsplannen hebt en het belooft een hete dag te worden, kun je beter toch wat opschieten. Misschien morgen. Want vandaag moest ik na het ontbijt nog een administratief klusje doen, dus reden we pas tegen elven weg. We zouden een volgens de kaart van de Ufficio Turistico een middelzwaar tot zwaar parcours gaan fietsen, dat ons langs een nieuw meer zou brengen.

Om half 12 was het al 28 graden, dus om warm te draaien hadden we de vele steile weggetjes omhoog naar Colli di San Fermo helemaal niet nodig. Het ging een tijdlang best goed, maar op enig moment, na een dik uur klimmen, hielden de haarspeldbochten niet meer op en zaten we allebei met een knalrode kop te zweten op de fiets. Toen de weg na de volgende bocht alweer recht omhoog ging, was de beslissing snel genomen: rechtsomkeert maken en een alternatieve route nemen. Ook die bracht ons over vele heuvels, maar op een heel klein stukje lopen na konden we die tot het hoogste punt volhouden. Het dalen was daarna geen pretje, want die kant van de heuvels was de weg nog flink steiler. Ik voelde in het dorpje halverwege even aan mijn velgen: gloeiend heet dus van al het remmen.

De magen rammelden inmiddels, dus waren we blij dat er in Villongo een restaurant open was. Warm en bezweet schoven we aan voor de lunch in het Spartaans ingerichte Ristorante Pizzeria Albachiara. Twee aardige en volgens Henk ondanks hun mondkapjes zeer schone dames brachten ons achtereenvolgens een grote fles water en een blikje cola light, een gemengde salade en een bordje spaghetti met mosselen voor allebei, een zeebaarsfiletje met kappertjes en olijven voor mij en involtini van ham en kaas voor Henk en tot slot een espressootje voor mij. 20 € moest Henk afrekenen, hij geloofde het eerst niet.

Om toch te zien waar onze halverwege afgebroken tocht zou zijn geëindigd, zijn we met de auto dezelfde weg nog eens omhoog gereden en kwamen tot de conclusie dat we er goed aan hadden gedaan om om te keren. Het was een hels parcours, echt iets voor een  https://everesting.cc. Onze Canadese vriendin, oud-professioneel wielrenster Leigh Hobson, die in 2008 haar land heeft vertegenwoordigd bij de Olympische Spelen, had bedacht dat ze voor haar vijftigste verjaardag deze uitdaging aan wilde gaan: achter elkaar door 8848 hoogtemeters, hetzelfde aantal meters als de Mount Everest hoog is, klimmen op een zelfgekozen wegdeel, steeds maar op en neer. Leigh deed het in zo’n 25 uur en om die 8848 meter te halen moest ze 477 kilometer afleggen. Iedere keer als ik puffend een heuvel op rijd, moet ik aan Leigh denken en aan haar fantastische prestatie.

Wij reden dus lekker met de auto naar Lago Endine, maar voor we daar aankwamen, werden we in een piepklein dorpje door twee heuse carabinieri aangehouden. Stoppen! Autopapieren laten zien, daar maakten ze kopieën van, rijbewijs tonen en kon de passagier zich ook identificeren? Oeps, de paspoorten lagen nog op de kamer en Henk kneep hem al omdat we de gezondheidsverklaring van drie bladzijden waarvan Henk op internet had gelezen dat we die bij ons moesten hebben, niet hadden ingevuld. Gelukkig waren de heren minder streng dan ze er in hun imposante uniformen met machinegeweren - daarbij vergeleken dragen onze dienders speelpakjes - uitzagen en hoefden we niet mee naar het bureau. Ze zagen dat wij de fietsen achterin hadden liggen en vroegen hoe Italië ons beviel. Waar die hele toestand nu voor nodig was, hebben we maar niet gevraagd, glimlachen en alleen op hun vragen antwoorden leek ons het beste.

In en bij het nieuwe meertje hebben we nog even gezwommen en  gezond, toen zijn we teruggereden. Een afhaalpizza van La Perla ging er prima in en toen was het tijd om als twaalfde paar mee te doen aan de bridgeavond van De Zeerob, op Stepbridge.

22 km 480 hoogtemeters