Corona Volente 2020 - 16 september - Pilzone, Italië

Het was een bijna perfecte dag vandaag op Monte Isola, het grootste van de drie eilanden in Lago d’Iseo. Hoewel de ochtend bewolkt begon, zou het vandaag weer een graad of 29 worden, dus het idee was een rustig tochtje over het eiland, hapje eten, beetje zwemmen.

Ik had op internet gekeken naar de veerdiensten en het leek erop dat er  in het zojuist begonnen laagseizoen maar weinig mogelijkheden waren om over te steken. Eenmaal aangekomen in Sulzano bleek dat reuze mee te vallen. Er was nog een andere veerdienst, die iedere tien minuten de oversteek maakte en waar je dus aan elke kant drie keer per uur kon opstappen. Er zat echter een addertje onder het gras - de capaciteit om fietsen mee te nemen was nogal beperkt en er werd door de kapitein (een Italiaanse man in uniform, dat is altijd uitkijken) streng op toegezien dat ze allemaal binnen het daartoe bestemde geel gearceerde vlak pasten.

De eerste boot was al vol toen we achterin de rij aansloten, maar toen we ook niet mee mochten met de volgende ronde waren we wel een beetje sneu. De reden: voorrang voor de postbode die net was komen aanrijden op zijn brommertje met grote fietstassen. We stonden nu echter wel helemaal vooraan met onze fietsen en konden genieten van een klucht voor twee personen: de kapitein en een in een felgeel tricot gestoken oudere Italiaanse heer, die de kapitein uitmaakte voor alles wat mooi en lelijk was omdat hij een rondje moest wachten. De kapitein haalde na een paar minuten zijn schouders op en voer weg. Vervolgens ging de man in het geel verhaal halen bij de dame van de biglietteria, maar die wilde zijn kaartje niet terugnemen. Daarna ging hij op luide toon met de directie van de veerdienst bellen. De uitkomst daarvan kreeg ik niet mee. Inmiddels waren er wat andere fietsers doorgeschoven in de rij, dus ik rekende erop dat hij bij de volgende boot weer de sigaar zou zijn, maar ditmaal toonde de kapitein clementie en konden er wel tien fietsen mee.

Het eiland is bijna geheel autovrij: we kwamen alleen een paar busjes en wat werkverkeer tegen. Er loopt een weg langs de kust die vijf pittoreske dorpjes verbindt, met een goed te doene klim erin, en wat verder omhoog zijn er nog een paar wegen.  De stille weggetjes bevielen zo goed dat we in totaal drie rondjes hebben gedaan, afgewisseld met een koffie- en een lunchbreak. Ristorante Milago lag heel fraai aan het haventje van Peschiera Maraglio, het levendigste dorpje, waar drie verschillende veerdiensten aanmeren. Het restaurant serveerde een keur aan regionale specialiteiten, waarvan de meeste erg lekker waren.  

Tijdens de rondjes hadden we een paar leuke openbare zwemplekjes gezien, dus aan het einde hebben nog even een frisse duik genomen in het prachtig heldere en blauwe water van Lago d’Iseo. 

Na de stevige lunch van vanmiddag konden we vanavond volstaan met een lekkere zelfgemaakte salade op het balkon van ons appartement, waarbij we onder het genot van een paar glaasjes Spumante Satèn de diep oranje zonsondergang bewonderden. Corona leek even heel ver weg. 

36 km, 390 hoogtemeters