Corona Volente 2020 - 17 september - Pilzone, Italië
17 september 2020 - Pilzone, Italië
Vandaag zijn we dan toch een keer vroeg opgestaan, met als doel de herbeleving van de ultieme Lago Moro-ervaring. Toen we afgelopen maandag bij het meertje waren, vonden we het er namelijk wat te druk om hetzelfde paradijselijke gevoel te krijgen als twee jaar geleden. Nu stapten we, na een snel ontbijt bij het cafeetje om de hoek, in de auto en waren we om kwart over 9 bij het meer. Niet als eersten, maar het was er wel heel vredig en prachtig in het ochtendlicht. We bezetten een bankje aan de oever en hebben daar een hele tijd zitten lezen. Henk haalde koffie en cola en toen kwamen alweer de eerste lokale zwemmers om hun baantjes te trekken. Ze waren wel allemaal voorzien van een opblaasbare boei en velen droegen professioneel uitziende badmutsen, brillen en vaak zelfs wetsuits. Wij gingen gewoon in badpak en zwembroek te water en zijn het hele meer overgestoken en weer terug, zo’n anderhalve kilometer in totaal. Het was weer heerlijk, evenals het naderhand in de zon opdrogen op het inmiddels opgewarmde steigertje.
Het was grappig om te zien dat dit meertje een duidelijke sociale functie heeft: iedereen kent elkaar en maakt praatjes met elkaar voor en na het zwemmen. Wij herkenden dus vandaag veel mensen van drie dagen geleden, waaronder een bijzondere oude dame, die kennelijk een abonnement heeft op het meest rechtse bankje aan het water. Maandag zag ik dat haar bikini en al haar accessoires - luchtbed, handdoek, zonnebril en hoofddoekje - in een en dezelfde kleur waren uitgevoerd. Toen was de kleur oranje, nu lag la donna geheel en al in het geel te dobberen op haar knalgele luchtbed, prachtig. Zou ze gisteren en eergisteren alleen blauw en groen hebben gedragen?
Omdat we vandaag tot wasdag hadden bestemd, hebben we ons met moeite losgerukt van Lago Moro en zijn in ons huisje gaan lunchen. Het wassen was een fluitje van een cent in de lavanderia in het winkelcentrum, waar we tussendoor ook nog een paar boodschappen hebben gedaan. Ik neem uit Italië altijd wat potjes in zout geconserveerde kappertjes mee en een paar flessen lekkere olijfolie.
Op Allessandro’s lijstje stonden nog een paar restaurants die we voor ons vertrek wilden proberen. Trattoria Portole, met stip op nummer 1, bleek vanavond dicht. Alleen jammer dat we er eerst wel helemaal heen gereden zijn, over een best lange, slingerde weg omhoog, om te zien of mijn telefoon het bij het juiste eind had. Ja dus. Toen zijn we maar gaan eten bij Trattoria Archetti, een onooglijk etablissement waar men traditionele gerechten en specialiteiten uit de streek serveert, waaronder heel veel slakken, brrr. Wij kozen voor tagliatelle met porcini, gegrilde forel en entrecôte en we sloten dit culinaire feestje af met een perfecte panna cotta.
1,5 km zwemmen, 0 hoogtemeters ;)