Corona Volente 2020 - 2 september - Freiburg-im-Breisgau, Duitsland

Vandaag waren de weersvoorspellingen eindelijk een flink stuk beter. Wisselend bewolkt, weinig wind, zeer kleine kans op regen en een graad of 21. Op de gisteren gekochte fietskaart hadden we een aardige route uitgezocht die ons vrij vlot de stad uit bracht door het dal van het riviertje de Dreisam. 

Eerst ging het lekker vals plat omhoog om warm te draaien, maar voorbij Stegen moesten we flink steil klimmen naar St. Peter (700m). Marja was maar wat blij met haar nieuwe superbergverzet want ze is de hele helling in één keer omhoog gefietst. Ik kwam duidelijk een paar tandjes (en klimconditie) te kort voor het echt steile deel en blies mezelf een paar keer op toen ik probeerde om een soepel trapritme vast te houden. 

Van St. Peter ging het langs de doorgaande weg naar St. Märgen omhoog naar bijna 900m. Toen ik even keek of een zijweggetje ons ook op de goede plek zou brengen, ging het plotseling mis. Die weg bleek de verkeerde kant uit te gaan en bij het omkeren op lage snelheid bleef mijn voorwiel achter een keitje steken. Ik kreeg mijn schoen net niet op tijd uit het pedaal en deed toen een stervende zwaan na. Je weet dat je gaat vallen en je weet ook dat er niets meer aan te doen is. Dat alles gebeurt in een fractie van een seconde terwijl het veel langer lijkt. Marja schrok zich natuurlijk het leplazarus, maar de schade viel gelukkig mee. Een bloedende elleboog waar ik wat steentjes uit moest pulken en een fraaie schaafplek op mijn rechter dijbeen. Ik voelde me heel solidair met de mannen die in de Tour over het asfalt schuiven en ben net als de meesten van hen gewoon weer op de vrijwel onbeschadigde fiets gestapt.

We klommen vervolgens door het schitterende landschap door tot zo’n 900 m en toen was het tijd voor de lunch in St. Märgen. Bij het eerste restaurant deden ze wat onaardig over onze geparkeerde fietsen, dus toen zijn we 100 m verderop beland. Het was inmiddels wat afgekoeld en bewolkt geraakt. Een kopje Nudelsuppe en een stuk warme quiche gingen er dan ook prima in.

Weer lekker opgewarmd begonnen we aan deel twee van de etappe, maar we waren nog maar amper onderweg toen de eerste druppels vielen. De plannen voor een extra lusje losten daarom razendsnel op en we probeerden de regen voor te blijven door lekker vlot af te dalen op de toen nog droge weg. Na een tijdje werd het echt nat en zaten we te klappertanden op de fiets, dus toen zich een overdekt bushokje aandiende zijn we toch maar even gaan schuilen.

Een langswandelende lokale boer zei dat het een bui was en geen ‘Dauerregen’, maar het was helaas wel een langdurige bui. Toen we weer op de fiets stapten, was het even bijna droog. Regenjacks hadden we niet bij ons - er was immers geen regen voorspeld. Ik ben nogal optimistisch van aard en wil graag schuilen tot het weer droger wordt. Marja is meer van het door de zure appel heen bijten en doorfietsen, want dan ben je des te sneller thuis en sta je niet voor niets te wachten. Gelukkig werd het wat lager in het dal echt droog en nog iets verderop had het zelfs helemaal niet geregend en kwam de zon er weer door.

Het laatste stuk reden we over een soort van fietssnelweg langs de rivier. Fietsen is hier in alle varianten (race, MTB, elektrisch) razend populair, zowel recreatief als voor woon-werkverkeer, leuk om te zien. Inmiddels zijn we weer wat opgewarmd. Marja haar rugpijn schoot er helaas wel weer in, maar kijken hoe zich dat ontwikkelt. 

Als troost hebben we heerlijke sushi gegeten bij Basho-An, een Japans restaurant met Michelinster.

56 km, 675 hoogtemeters.