Corona Volente 2020 - 5 en 6 september - Pertitschach, Oostenrijk

Zachtjes tikt de regen tegen het zolderraam - ja, het is weer gelukt om een onderkomen te vinden op de bovenste verdieping, waarbij we net als thuis onder het schuine dak slapen. Die regen was ons eigenlijk vanochtend al beloofd, maar bleef zolang uit dat we nog een mooie zonnige dag hebben gehad. We zitten in een piepklein dorpje in het 4-Seental Keutschach en hebben dus vier meren dichtbij om in te zwemmen of omheen te fietsen: de Rauschelesee, de Penkensee, de Keutschachersee en de Hafnersee.

Gisteren was een lange reisdag. Om negen uur vertrokken we en al snel liepen we bij de Bodensee vast in eindeloze files. Tegen twaalven hadden we nog maar net 150 kilometer afgelegd. Op enig moment had Henk er zo genoeg van dat hij afsloeg om via een kleinere weg, door allerlei dorpjes, met werkende flitspalen :(, in ieder geval een beetje door te kunnen rijden. Daarna kwamen we nog door het grote en drukke München, Salzburg konden we gelukkig vermijden, maar al met al waren we pas over zevenen bij ons nieuwe verblijfsadres. We  hadden geen eten bij ons, dus zijn we na ons gemeld te hebben bij de moeder van de eigenaresse, direct doorgereden om een restaurant te vinden dat nog open was. Dat lukte uiteindelijk in een grappig buitenrestaurantje bij een camping, waar men prima simpele Griekse gerechten serveerde. Voor Henk was het een walk along memory lane, want op deze camping heeft hij zich vroeger als kind een paar jaren achtereen goed vermaakt met zwemmen, badminton en, volgens de meteen per app ingeseinde Loeki, partijtjes moddervoetbal. Pa van Doren herinnerde zich de plek ook goed en stuurde per kerende email een paar foto’s uit die mooie tijd.

Na een heel stille nacht in onze kamer “Unter dem Dachgeschoß”, passend gedecoreerd met glow-in-the-dark sterren aan het plafond, moesten we gelijk weer in actie komen om te kunnen ontbijten. Dat kon in de wat grotere plaats Klagenfurt, bij hotel Sandwirth. We schrokken wel een beetje toen bleek dat er alleen een buffet was en toen we zagen dat daar heel veel mensen gebruik van maakten, allemaal zonder mondkapje op. De ober verzekerde ons echter dat de Coronasituatie in dit deel van Oostenrijk goed onder controle is - slechts 30 besmettingsgevallen op 500.000 inwoners - en dat er daarom geen strenge maatregelen meer nodig waren. Die geruststellende woorden, en de rammelende magen natuurlijk, waren voldoende excuus om te gaan zitten en te genieten van op alle uitgestalde heerlijkheden, in een zeer aangename ambiance.

Omdat het weer er ondanks de voorspellingen prachtig uitzag, zijn we bij thuiskomst zwemspullen gaan halen en naar het eerste van de vier meren gereden voor een frisse duik. Dat was een geweldige plek: heel weinig mensen, kristalhelder water en een grote warme steiger om op uit te druppen en op te drogen. Een flink stuk zwemmen, op en neer naar de overkant van het meer, vond Henk nog niet genoeg beweging voor vandaag, dus die stapte daarna nog op de fiets voor een verkenningsrondje, terwijl ik koos voor de bank, met mijn dikke boek.

In huurhuisjes is het altijd weer afwachten welke spullen je in de keukenkastjes aantreft en, belangrijker nog, op wat voor apparaat je geacht wordt te koken. Haus Pieschl beschikt over een elektrisch fornuis met superkookplaten, want het water onder de eitjes en de aardappelen kookte binnen de kortste keren woest de pan uit en was maar moeizaam te temperen. Een slacentrifuge vond men kennelijk overdreven, dus moest Henk op het balkon nog eens het oude ambacht sla-in-theedoek-slingeren uit de kast halen. De bestekla en de servieskast zijn daarentegen weer zo goed gevuld dat je hier een diner voor twaalf personen kunt koken, zij het dat je alles dan wel in heel kleine schaaltjes moet proppen en dat opscheplepels geheel ontbreken. Het is wat improviseren dus, maar uiteindelijk kwam de (vegetarische) maaltijd op tafel en smaakte prima.

Henk 31 km, 475 hoogtemeters