Corona Volente 2020 - 8 september - Pertitschach, Oostenrijk

Cabaretière Brigitte Kaandorp begon ooit, jaren geleden, haar optreden met een verhandeling over hoe ingewikkeld en tijdrovend het zowel voor artiest als publiek is om ervoor te zorgen dat je op tijd, gewassen en gestreken, gebruikmakend van openbaar vervoer of auto, met bijbehorende parkeerperikelen, in het theater arriveert. Zij fantaseerde hardop over een knopje, dat je alleen maar hoefde in te drukken om al die noodzakelijke maar oersaaie beslommeringen in een klap over te slaan zodat je zoef, zo vanuit je luie stoel of vanachter je bureau, geteleporteerd wordt naar het juiste podium of stoelnummer. Maar ook buiten het theater zijn de mogelijkheden om op die manier gedoe te besparen, natuurlijk eindeloos. Sindsdien droom ik van zo’n knopje.

Ik moest er vandaag ook, helaas langdurig, aan denken. Aan het ontbijt maakten we plannen voor de dag. Het leuke deel: fietsen en zwemmen, kon niet gelijk van start gaan, omdat er nog een iets minder leuke activiteit op het programma stond: boodschappen doen, iets wat ik normaal graag aan Henk overlaat, maar nu vond ik dat ik solidair moest zijn. Toen we om half 2 eindelijk op de fiets zaten, tikte ik voor mezelf even af wat we allemaal hadden kunnen overslaan als ik dat knopje van Brigitte had gehad. Hou je vast: supermarkt uitkiezen, in de auto stappen, terug naar boven voor een boodschappentas, nog eens terug naar boven voor bankpasjes, drie kilometer rijden naar Viktring, terugrijden naar het huisje want mondkapjes vergeten, chagrijnig weer naar Viktring rijden, eerste supermarkt wegens verbouwing gesloten, de tweede hanteerde een ingewikkeld systeem met eten achter klapluikjes, derde supermarkt had een slecht assortiment, dus eindeloos rondrennen om twee maaltijden te kunnen koken, terug naar het huisje, lunchen, verkleden, naar de auto, terug naar boven voor bidons en zonnebril, zonnebril uiteindelijk in de auto gevonden, pffff.

Eenmaal op de fiets verdampten al die besognes gelukkig onmiddellijk. Het was heerlijk weer, Henk had een mooie route uitgestippeld langs de Wörthersee en daarna verder het land in, met pittige klimmetjes en fijne afdalingen, uitzicht op bergen, wilde bloemen en beesten in de wei. Een van de klimmetjes ging met zo’n 6% omhoog naar de Rupertiberg, 147 hoogtemeters in totaal. Kennelijk worden er op deze berg ook weleens wedstrijden gehouden, want het wegdek stond vol met namen van en leuzen voor de dappere renners. Tot ons genoegen zagen we dat ook wij supporters in Oostenrijk hebben, want er stond een paar keer met grote letters: Go, mama! en Hopp papa! op het asfalt. Het kwam vast daardoor dat we beiden soepel en in éen keer naar boven trapten.

Weer bij ons huisje aangekomen, gingen we meteen in de auto door naar ons zwemmeertje, om het zweet van ons af te spoelen. Dat was weer geweldig. Er waren op dat tijdstip, half 5, niet veel mensen meer, al kwamen we wel hetzelfde vrolijke en vitale echtpaar, van zeker de leeftijd van Pa van Doren, tegen als eergisteren. Zij gingen als het even kon iedere dag even zwemmen, vertelden ze. Een andere sportieve dame, die na een langdurig verblijf in het water het trappetje weer op klom en ons op de steiger zag liggen, vroeg: Nur Sonnenbaden? Toen we vertelden dat we én gezwommen én gefietst hadden, zei ze dat het avondeten ons dan wel heel goed zou smaken.

Vanavond waren we even virtueel in Groningen, want Bridgeclub De Zeerob hield zijn algemene ledenvergadering live in Sociëteit De Walrus en daar kon je via Zoom aan meedoen. Het was leuk om een paar gezichten - Kees! - op het scherm te zien, maar het geluid was te slecht om de vergadering echt goed te volgen. Wel kwam goed over het voetlicht dat Henks inspanningen van de afgelopen maanden om het bridgen ook in Coronatijd te laten doorgaan, bij acclamatie werden beloond met een plekje in de Technische Commissie.

52 km, 655 hoogtemeters