Corona Volente 2020 - 9 september - Pertitschach, Oostenrijk

Het beloofde vandaag prachtig weer te worden, we hoefden geen boodschappen te doen, dus er moest weer een geschikte fietstocht worden gevonden. Marja’s rug is goed hersteld, maar het leek geen goed plan om haar gelijk een enorme col op te jagen. Daarbij moet ik ook nog met mijn eigen ego rekening houden. Stel dat we wel een hele lange beklimming gaan doen en ze fietst mij er weer af, net als vorige week in Duitsland, kan ik dat psychisch wel aan?

Tijdens de internetverkenning van gisteravond viel mijn oog op een groot aantal fietsroutes vanaf St. Kanzian/Seelach, een dorpje vlak bij de Klopeinersee, volgens eigen zeggen het warmste meer van Oostenrijk. Je kunt daar onder andere kiezen uit een 2-,3-,4- en 6 Seen Tour, waarvan de laatste zowel qua afstand als in de opbouw van het aantal hoogtemeters per dag (54 km en 765 hoogtemeters) het meest aantrekkelijk leek.

Bij het opstaan vanmorgen was het koud en mistig. Die mist trok al vlot wat op maar veranderde vooralsnog alleen maar in laaghangende bewolking. We besloten toch maar te vertrouwen op de Oostenrijkse Meteo en gingen redelijk op tijd op pad. Eenmaal bij de Klopeinersee aangekomen was het nog steeds bewolkt en 16 graden, dus maar een extra kledingstuk aan om warm te blijven. Toen we koud vijf minuten op de fiets zaten verdween de bewolking als bij toverslag en werd het heerlijk zonnig.

Het eerste stuk van de 6 Seen Runde verliep nog wat rommelig. De mevrouw van de VVV waar ik een routekaart had gehaald verzekerde mij dat de route ‘völlig ausgeschildert’ was. Dat gingen we dus moeiteloos vinden. Helaas misten we gelijk de eerste afslag en kwamen we er na een pittige klim achter dat we niet helemaal goed zaten. Dat was nog wel te herstellen, maar lukte pas in tweede instantie omdat ik inmiddels de kleuren van de 4- en de 6-Seen route had verwisseld. Verder waren de bordjes op een paar cruciale momenten afwezig of onzichtbaar achter het hoge gras, maar met de kaart in de hand lukte het toch om de goede keuzes te maken. Komende winter zal ik me eens verdiepen in een goede manier om routeondersteuning op de telefoon of een fietscomputertje te organiseren; kaarten lezen en bordjes volgen is niet meer van deze tijd.

Het was wel een schitterende tocht, veelal over kleine achterafweggetjes door schilderachtige, maar keurig aangeharkte, dorpjes en afwisselend bos en agrarisch gebied. Je hebt vrijwel voortdurend zicht op de bergketen die Oostenrijk van Slovenië scheidt; de beloofde zes meertjes zijn daarentegen veel minder goed zichtbaar. De bijna volledig met waterlelies en gele plomp bedekte Gösselsdorfer See was de enige waar we echt pal langs kwamen. Het wegdek was meestal prima op hier en daar een stukje onverhard na. Eén keer moesten we zelfs over een soort van grasbaan (zie foto’s), gelukkig met een harde ondergrond.

Terug in Kanzian hebben we onszelf beloond met een heerlijk ijsje op een terras aan het water. Veel van de meren hier zijn toeristisch ongeveer even ver ontwikkeld als de mondaine badplaatsen aan zee, dus we zijn voor het zwemmen weer teruggereden naar ons eigen meertje. Inmiddels was het zo laat geworden dat Marja geen zin meer had om zelf te koken dus hebben we een snelle hap gehaald in Restaurant Koschat in Viktring. Van Just moet ik wat meer over de wijncultuur schrijven. We dronken bij het eten een lokale specialiteit: ‘Gespritzter Wein’, oftewel wijn met Spa rood, Marja de rode variant, ik de witte. Smaakt prima als je rozig bent van een hele middag sporten.

59 km en slechts 485 hoogtemeters (althans volgens Strava)