Costa Rica 2019, 1 december - Hotel Piscina Natural, Cahuita

De weelderige tuin, het bijzondere zwembad, de gezellige keuken/huiskamer met uitzicht op zee: we zijn  voor ons gevoel echt in het paradijs beland. De eigenaresse van dit alles, Patty, is bovendien ontzettend aardig en behulpzaam. Zij is Amerikaanse en toen Henk vroeg waar zij vandaan kwam, was de verrassing groot, want zij woonde voordat ze zich 30 jaar geleden vestigde in Cahuita, in Manitou Springs, Colorado, en dat is ook de plek waar Henk als uitwisselingsstudent korte tijd heeft gewoond. De wereld was weer klein.

Patty raadde ons gisteren aan om contant geld te halen omdat creditcards hier meestal niet worden geaccepteerd, en boodschappen te doen voor het ontbijt, want die service verleent zij niet. Dus kochten wij fruit, sap, volkoren en bananenbrood, boter, kaas - geen eieren want die zouden we van Patty’s eigen kippen krijgen - en stopten dat in de koelkast. Toen wij vanochtend vroeg de keuken binnenkwamen waren daar ook al onze Duitse buren, die ons vol verbazing vertelden dat al hun eten en drinken uit de koelkast waren gestolen. En ja hoor, ook onze plank was, op een potje honing, een citroen en vier mango’s na, leeg. Gek genoeg waren er geen spullen uit de huiskamer gestolen terwijl alles voor het grijpen lag. Patty was helemaal ontdaan, want dit was haar in 30 jaar niet overkomen. De huiskamer is open aan alle kanten en dat is de tuin, ondanks hekken aan twee kanten, eigenlijk ook, want je kunt via het strand gemakkelijk op haar grondgebied komen, maar behalve wat plaatselijke jeugd die in het zwembad komt plonzen, gebeurt dat eigenlijk nooit. Later op de dag bleek dat ook van de camping hiernaast voedsel was gestolen. Toen is Patty naar de politie gegaan. Wat die gaan doen is onduidelijk, maar vannacht gaat Walther, Patty’s Costaricaanse partner, in de huiskamer de wacht houden.

Beroofd van onze ontbijtspullen zijn we maar in het dorp gaan eten. Café Kawe is een populaire plek in Cahuita en ht duurde dus lang voordat we ons eten kregen. Daardoor waren we ook later dan gepland bij de ingang van het Nationaal Park en ik was al chagrijnig omdat ik ontzettend veel mensen zag op de smalle paden door het bos. Gelukkig ging ook hier de regel op die we in de Verenigde Staten altijd hanteren: de meeste mensen haken na 500 meter wandelen af en dan wordt het een stuk rustiger. Net als Tortuguero is dit ook weer een prachtig park met heel veel wilde dieren en een enorme plantenrijkdom. De meeste mensen, wij ook, lopen te speuren naar luiaards, hoog in de bomen. Ook nu waren ze helaas weer te ver weg om ze echt te kunnen bewonderen. Wat we wel zagen: wasbeertjes, apen, een grote iguana, heel veel kleurige vlinders, aracarissen (een vogel die lijkt op een toekan), spinnen en sprinkhanen. Tegen twaalven dachten we dat we al ruim de helft van de 8,3 kilometer van het pad hadden afgelegd, maar toen we bij een plek kwamen waar we voor de tweede keer door een riviertje moesten waden, bleek dat we met al dat omhoog kijken en foto’s maken nog maar ruim 3 kilometer hadden gelopen. Rechtsomkeert dan maar, want de zon brandde en ons water was bijna op.

Terug in Piscina Naturale konden we alle vermoeidheid en zweet van ons afspoelen in het geweldige zwembad. Gistermiddag toen we er voor de eerste keer in gingen was het al bijna donker, nu genoten we bij zonneschijn van het heerlijke water in dit natuurlijke golfbad en van alle planten en bomen die het omringen. Er zijn drie in elkaar overlopende bassins en het laatste is, net als je wel bij sjieke resorts ziet, een infinity pool: het zwembad gaat naadloos over in de oceaan. De foto’s die Henk ervan maakte spreken voor zich, denk ik.

Wij blijven hier, ondanks die rare koeikastroof, nog lekker een dagje plakken om morgen een bezoek te brengen aan Talamanca, volgens Kees en Aly een leuk hippie- en bountyparadijs met mooie stranden.