Costa Rica 2019, 13 december - Hotel los Mangos, Montezuma

13 december 2019 - Montezuma, Costa Rica

Hier in Montezuma stikt het weer van de aanbieders van allerlei tours, naar plaatsjes in de omgeving of naar een onbewoond eiland en je kunt ook zelf rijden, op zo’n geinige quad. Wij gingen vandaag eerst maar eens ouderwets met de benenwagen op pad. De Griekse eigenaar van het hotel kon ons twee wandelingen aanraden: naar een waterval langs de rivier of een heel eind over het strand naar Playa Grande. Het was vandaag wat bewolkt en aanvankelijk niet zo heet, dus wij kozen voor het strand. Aan het eind van die trail was volgens Lonely Planet een spectaculaire waterval die in zee uitkwam, maar die blijkt het dus al sinds de aardbeving in 2012 niet meer te doen.

Ook zonder die waterval was het een erg mooie tocht: hele stukken langs het strand en waar het erg rotsig was liep een pad, het Sentero Sueco. Het was ook fijn om weer eens een flinke inspanning te leveren. We kwamen door het natuurreservaat dat in de jaren 60 door een Zweeds/Deens echtpaar, Nicholas en Karen Wessberg, is gesticht en dat Karen, die alleen overbleef nadat haar man tijdens een ontdekkingstocht naar nieuwe natuurgebieden om het leven was gekomen, in 1994 aan de staat heeft nagelaten. Je ziet er veel soorten planten en bomen, waaronder de frangipane-boom die we ook veel in Indonesië zagen. De wilde beesten die er huizen lieten zich, op de pelikanen, gieren en wat kleurige vlinders na, niet zien. We wilden eigenlijk op een uitstekende punt in zee rechtsomkeert maken, ware het niet dat een Tico, die daar met een losse lijn aan het vissen was, ons in onverstaanbaar Spaans aansprak, al gebarend en wijzend naar het water. Henk moest hem helpen en een touw vasthouden. Zat daar een dikke vis aan? Het voelde wel alsof er een flink gewicht aan hing. De man zelf was bezig met het afstropen van een stok, maar dat was kennelijk niet wat hij nodig had, dus hij ging er al wijzend en roepend vandoor. Duidelijk was wel dat Henk die lijn moest vasthouden. Na een poosje ging ik maar eens kijken waar de man bleef, maar ik zag hem nergens. Intussen kwam er een Slowaaks meisje langs wandelen waarmee Henk aan de praat raakte. Zij bleek een poosje in Groningen te hebben gestudeerd, grappig. Uiteindelijk hebben zij en Henk samen aan het touw staan trekken en schoot er iets los: een groot (leeg) visnet. Ze hebben het op de rots gelegd en wij zijn aan de terugweg begonnen. Inmiddels was het erg heet geworden, waardoor het ploegen door het mulle zand en het beklimmen van de vele rotsige heuveltjes waarover het pad ging, voor veel zweetdruppels, honger en dorst zorgden.

Op de heenweg had ik al een mooi restaurant gezien, Ylang Ylang, vlak aan zee. Op het terras van dit sjieke resort hebben we ons heerlijk laten verwennen met sushi en Caesar’s salad, met een biertje erbij voor Henk en zo’n lekker vers fruitdrankje voor mij. Hoewel het daarna niet ver meer was naar het hotel, waren bij thuiskomst lijf en leden echt wel toe aan een middagdutje in ons fijne houten huisje.

Voor het eten vanavond hoefden we alleen de straat over te steken, naar Playa de los Artistos. We zaten er buiten, zo te horen vlak bij zee, met wat kaarsen als enige verlichting. We gaan morgen overdag even kijken hoe het er daar echt uitziet, want in het pikkedonker zagen we nauwelijks iets van onze omgeving en van het lekkere eten dat we hadden besteld. De laatste restjes van mijn kreeft heb ik alleen kunnen oppeuzelen omdat Henk mij met zijn telefoonzaklampje bijscheen. Aly zei het ook al en voor mij geldt hetzelfde: zo jammer dat het in de tropen zo vroeg donker is: van die warme avonden buiten geniet je zo een stuk minder.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

1 Reactie

  1. Kees, Aly:
    14 december 2019
    Wat een verhaal vandaag, je hebt wel weer iets beleef om mee thuis te komen! Ha, ha.
    Leuk huisje overigens, hopelijk is daar wel licht.