Costa Rica 2019, 17 december - Cabinas Capulin & Farm, Santa Elena

Ook als we naar een toeristisch land gaan, koester ik graag de illusie dat ik andere, originelere  dingen doe dan de gemiddelde reiziger. Maar ja, in de praktijk wil je toch de highlights zien, dus volg je de reisgidsen en sluit je aan bij die lange stoet andere toeristen. Na gisteren op die manier het park en de kolibries te hebben bekeken, hadden we geen zin in weer een begeleide tour of in activiteiten als zip-linen of met de sky-tram over de boomtoppen razen. De vriendelijke groenogige man die ons ontbijt verzorgt, raadde ons Mirador de San Gerardo aan, een prachtig uitkijkpunt. De routeaanwijzingen leken simpel en er stond ook zowaar een bordje met die naam langs de weg, maar toch belandden we totaal ergens anders. En dat was dus zomaar een schot in de roos.

De hobbelige en rotsige weg luit het dorp leidde ons in een halfuurtje naar een plek waar we twee kanten op konden, rechtdoor naar Cocina de Lena (1km) en rechtsaf naar Vista Verde Lodge. De MIrador de San Gerardo was geen optie. Het was er wel prachtig, dus hebben we de auto maar geparkeerd en zijn eerst naar de Lodge gelopen. Daar was niet veel te doen, behalve wat werklui die bezig waren om dit prachtig gelegen maar licht verlopen etablissement van nieuwe gasleidingen te voorzien. Dan eerst maar eens kijken of zich bij die Cocina misschien ook de Mirador bevond. Nee dus, maar het was wel een heel mooie wandeling door een volstrekt verlaten stukje nevelwoud, met aan het eind een hek. Lena had het aanrecht van haar cocina zo te zien allang verlaten, want ook hier waren mensen aan het werk, kennelijk om te proberen het hotel met cabinas op deze schitterende plek met uitzicht op de Arenal weer nieuw leven in te blazen. Komend voorjaar zou het open gaan, zo vertelden de mannen ons.

We sloegen nog een zijweggetje in en ook daar was het wonderschoon. Toen we omkeerden om terug naar de Lodge te lopen, zagen we opeens waarom het bos hier nevelwoud heet. Over de bergen heen kwamen flinke wolken het dal in gedreven die de bomen eerst in een waas hulden, maar die alras verdampten. Voor de verhitte wandelaar was de nevel aangenaam verkoelend. Omdat we van de pittige wandeling ook dorst gekregen hadden, gingen we weer bij de Lodge naar binnen. Zo te zien was alles nog wel in bedrijf en waren er ook een paar rooms-with-a-view bezet, maar er was geen kip te bekennen in de grote ontbijtzaal en in de daarachter gelegen keuken. Ik ging op de bnk zitten met uitzicht op de vulkaan de Arenal en de lagune, waar we nu dus hemelsbreed maar 15 kilometer vandaan zitten, terwijl Henk op jacht ging naar koffie en thee. Dat lukte na een tijdje uitstekend en we kregen er weer een tip bij voor een uitje buiten de gebaande paden: een uitdagende wandeling naar de watervallen, zo’n 500 meter vooral omlaag, schatte de uitbater.

Een uitdaging was het zeker: over onregelmatige traptreden en gladde stenen daalden we zo’n 250 meter af naar de rivier. Op een aantal plekken moest je je aan touwen vasthouden en een soort van abseilen, wat best grappig was. Henk maakte het nog wat spannender: om het juiste plaatje te schieten van de mooie waterval, kluunde hij naar het midden van de rivier, al glibberend over natte rotsen en over een bemoste boomstam. We zijn heelhuids weer boven gekomen, maar dat we morgen spierpijn hebben, lijkt wel waarschijnlijk.

In het dorp lunchten we op een zonnig terras, deden we wat boodschappen voor morgen onderweg en vroegen we een aardige Tico om een foto van ons te maken bij de werkelijk wanstaltig lelijke kerstboom op de parkeerplaats van het winkelcentrum. Dat wordt de kerstkaart 2019. Vanmiddag en vanavond genoten we nog even van onze gezellige cabina,  alleen onderbroken door een ritje naar de plaatselijke streetfoodcar, Los Amadores, om céviche en quesadillas te halen, die we heerlijk op ons balkon hebben opgegeten. Ons verblijf hier sluiten we af met een glaasje wijn en een filmpje op Netflix.