Costa Rica 2019, 19 december - My Casa’s B&B, Quepos

We zijn nu bijna vier weken in Costa Rica en nog steeds zien en beleven we iedere dag iets nieuws. Wat vanaf het begin hetzelfde is gebleven, zijn het relaxte sfeertje en het pure leven, de Pura Vida. Je hoort en ziet deze woorden iedere dag wel en ze kunnen van alles betekenen: een groet, een gelukwens, een uitdrukking van genot, van tevredenheid, en van het streven naar leven in evenwicht met de natuur. Het is erg leuk om te zien dat Costaricanen zo enthousiast zijn over hun land en enorm genieten van de natuur. Ook vandaag werden we weer door locals met verrekijkers staande gehouden omdat er mooie vogels te zien waren in een boom.

Vanochtend werden we, na een bijzonder ontbijt van gebakken eieren op een met bonenprut en tomatensaus besmeerde tortilla, om kwart over 8 opgehaald voor onze waarschijnlijk laatste tour hier. Mijn Lelystadse collega Yasmine gaf mij vorig jaar haar reisplan voor Costa Rica en een van haar tips was een boottripje langs de kustlijn van het park Manuel Antonio. Een uitstekend advies. Met een gigantische catamaran, die plaats biedt aan 150 mensen - maar vandaag mocht de bemanning slechts 15 opvarenden begroeten, gingen we de mooie blauwe zee op om het park vanaf het water te zien en om wildlife te spotten. Al snel zagen we dolfijnen, die vaak in paartjes net boven het water uit komen springen, fregatvogels die in grote zwermen allemaal boven een eilandje bleven cirkelen, en vliegende vissen.

In een mooie rustige baai aangekomen, gingen we snorkelen. Wij hadden vorig jaar op Curacao mensen gezien die een snorkelmasker op hadden en die hebben wij ook besteld. Nu konden we ze uittesten. Zo’n masker trek je over je hele gezicht en er zit een luchtpijpje aan, zodat je gewoon door je neus kunt ademen. Dat beviel heel goed: je hoeft niet de hele tijd zo’n rubberen ding in je mond te houden en je hebt geen last meer van water dat via je duikbril in je neus terechtkomt. Het onderwaterleven was mooi en redelijk divers, weliswaar geen kleurrijk koraal, maar wel wat zee-egels en zeeanemonen, met daartussendoor zwemmend een keur aan prachtige vissen. Na het snorkeluurtje gingen de stoerdere types uit het gezelschap, ja ook Henk, van de hoge aan de boot vastgemaakte glijbanen af, om met een behoorlijke klap in het water te belanden. Daarna nog een lekkere lunch en hup, om twaalf uur waren we alweer in de haven.

My Casa’s B&B bestaat uit een hoofdgebouw met een aantal kamers op de begane grond, waar ook de receptie en de ontbijtruimte zijn. Gisteren ontdekten we dat er ook een Tree House is en Carlos vertelde ons dat je van daaruit heel veel dieren kunt zien. Vanochtend tijdens het ontbijt vroeg ik Carlos of er vanavond heel misschien een plekje vrij was in de Tree House en ja! dat was het geval. Je moet een heleboel trappen op om er te komen en dan kijk je dus echt tegen de boomtoppen aan. We zaten vanmiddag nog maar net op het balkon of daar kwamen de wilde beesten al langs: hele horden wat ze hier squirrel monkeys noemen, bij ons doodshoofdaapjes, geweldig leuke beestjes die helemaal niet bang leken voor ons mensen, zodat we ze goed konden bekijken en fotograferen. Alsof dat nog niet genoeg was, kwamen daarna ook toekans vlakbij in een boom zitten en vloog er even later een schitterende papegaai voorbij, die keurig even stil bleef zitten voor een plaatje.

Deze mooie dag eindigde in stijl met een etentje bij Ronnie’s Place, een tip van Carlos. Je zit daar op een heuvel boven de kust en hebt een fenomenaal uitzicht over de zee. Om de zonsondergang te zien moet je wel op tijd zijn, dus liepen wij er tegen vijven over een onverharde weg naartoe. Aan de bar gezeten met een lekker drankje en later met salade en burritos met tonijn, genoten we van deze bijzondere plek. Naast ons zat Gladys, oorspronkelijk uit Kenia maar al 20 jaar wonend in Canada, een leuke jonge vrouw die heel stoer alleen op reis was. We hebben een tijdlang heel gezellig met haar gepraat en omdat zij morgen naar La Fortuna gaat, konden we haar tips geven. Zij raadde ons aan om morgen, als we het populaire park Manuel Antonio willen bekijken, echt om 7 uur ’s morgens bij de ingang te staan. Na rijp beraad gaan wij  niet voor dag en dauw opstaan, maar eerst kijken wat de vrouw van Carlos voor het ontbijt heeft klaargemaakt en dan zien we wel hoe lang we in de rij moeten staan.