Costa Rica 2019, 30 November - Hotel Piscina Natural, Cahuita

Een kort verslag vandaag, want het was een reisdag zonder veel bijzonderheden en ook geen foto’s.

Vanmorgen was het droog en zonnig, na alweer een kletsnatte avond en nacht. We pakten om 9 uur de boot naar La Pavona en we konden onderweg zien dat het zelfs voor hier erg nat was geweest. De Río Tortuguero stond zeker een meter of 3 hoger dan op de heenreis, weilanden waren ondergelopen en op sommige plekken waren er nieuwe meertjes ontstaan. Het was voor de stuurman wel makkelijker manoeuvreren  omdat het bijna nergens meer ondiep was - alleen een beetje opletten dat je  in de vaargeul bleef.

Verder was het een dag rijden, eerst terug naar Guápiles, waar we binnenkort nog een keer heen moeten omdat ik daar afgelopen woensdag waarschijnlijk mijn ING-pas in de pinautomaat heb laten zitten - dat ontdekte ik pas later vanmiddag toen ik weer geld wilde pinnen :(. Er waren geen ongewenste transacties geweest en je kunt de pas met een druk op de knop blokkeren, dus de schade is beperkt, maar stom blijft het. Daarna over de drukke weg, waar overal aan wordt gewerkt om hem vierbaans te maken, richting het foeilelijke Limón. Het laagland aan de Caribische kant is erg vruchtbaar en het sterft er van de grote bananenplantages van de bekende merken als Dole, Delmonte en Chiquita. Nadat de bananen zijn geplukt gaan ze vanuit Limón in enorme containers per schip naar de VS en Europa, dus je rijdt kilometers lang langs terreinen met containers. Het geld dat wordt verdiend met de bananenteelt komt zeker niet bij de lokale bevolking terecht, want het was een armoedige bende en je zag ook veel meer (zwerf)vuil(nis) en andere rotzooi dan we tot nu toe hadden meegemaakt.

Voorbij Limón werd het al snel rustiger, schoner en leuker. We reden langs de Caribische kust, waar de stranden er af en toe al veel aanlokkelijker uitzagen, met veel uitingen in Jamaicaanse kleuren (rood, geel en groen). Het zuidelijke deel van de noordkust heeft een grote aantrekkingskracht op surfers en (bejaarde) hippies en de mensen hier zijn volgens de gidsen zeer ‘laid-back’ Er zijn een paar toeristische trekpleisters, maar wij hebben gekozen voor het wat minder toeristische Cahuita met zijn Playa Negra - zwart strand van vulkaanas. Cahuita is een dorpje van vijf bij drie straten en ligt naast een Nationaal Park, maar daar wordt zo weinig ruchtbaarheid aan gegeven dat we pas een kilometer of acht voorbij de juiste afslag doorkregen dat we er toch echt al voorbij waren.

Ons hotelletje heeft maar een handvol kamers, maar ligt in een prachtig aangelegde tuin en heeft een magnifiek natuurlijk zeezwembad dat tegen de ruige golven wordt beschermd door een oud koraalrif. De ‘pool’ bestaat uit twee delen met een nauwe verbinding waar je precies doorheen kunt zwemmen. Het water wordt wel voortdurend ververst omdat de golven over de rand heen slaan, dus je moet het moment  waarop je van het ene naar het andere deel gaat wel zorgvuldig timen. Morgen weer plaatjes.