Costa Rica 2019, 8 December - Hotel Sugar Beach, Playa Pan de Azucar

Het contrast tussen vanmorgen en vanmiddag kan bijna niet groter: van het zompige en zeiknatte regenwoud naar zon, zee en zandstrand aan de Grote Oceaan. Na alweer een hele nacht regen vertrokken we na het ontbijt van Rancho Margot: loodgrijze luchten die tot vlak boven het stuwmeer van Arenal neerdaalden en regelmatig flinke buien. Op een aantal plaatsen hadden er flinke aardverschuivingen plaatsgevonden, die gelukkig net niet de hele weg blokkeerden. We hadden oorspronkelijk nog met de gedachte gespeeld om langs de zuidkant van de Laguna richting Monte Verde te rijden, maar zagen daar om twee redenen vanaf. De weersverwachting voor de cloud forest was heel slecht en de doorwaadbare plaats door de rivier vlak bij de rancho was veranderd in een flinke stroomversnelling waar een paar dagen geleden al een paar auto’s flink in de problemen waren gekomen. De route langs de noordkant was ook heel fraai en we waren nog maar net over de dam toen we een bordje zagen: verboden de pizotes/coati’s te voeren. Even later scharrelde er eentje langs de kant. We reden eerst een eindje door en het dier liep weg, maar toen we uitstapten voor een foto, kwam hij (gedetermineerd op basis van goed zichtbare ‘cojones’) op een drafje naar ons toe. Kennelijk werkte dat verbodsbord averechts, want hij ging er helemaal vanuit dat er iets te eten zou gaan komen. Hij ging zelfs zo ver dat hij aan de passagierskant tegen de auto op ging staan, zodat Marja, van zo dichtbij geconfronteerd met een wild beest, toch maar schielijk aan de andere kant achterin stapte. We hebben nu dus wel foto’s waarbij ook de kop in beeld is. Grappig beest.

In Nueva Arenal zat de ‘German Bakery’ die onmiddellijk associaties opriep met ‘die Barossa Wurst Haus Bakery in Tanunda in Australië. Ook hier waren Sauerkraut en Bratwurst verkrijgbaar, maar wij hielden het bij Kaffee und Kuchen, mmm.  Een tijdje later hadden we de achterkant van het meer bereikt en stopten we nog even voor een wat triest plaatje over het landschap dat we gingen achterlaten. Op diezelfde parkeerplaats stond Jose, met een bestelbusje vol zelfgemaakte houtsnijwerkjes van kolibries, apen, luiaards en wat dies meer zij. Hij had al snel sjans met Marja, die de verleiding tot het aanschaffen van zo’n prullarium niet kon weerstaan.

De weg voerde al snel daarna naar het dal waar Liberia, met internationale luchthaven, in ligt en van daaruit reden we het schiereiland Nicoya op. Het was al tijdens de afdaling droog geworden en nu zelfs lekker zonnig. Marja reed, ik had tijd om de gidsen te bekijken en mijn oog viel eerst op Playa Coco, een redelijk drukke badplaats, en daarna op een absolute not-to-be-missed tip van de Lonely Planet, Playa Pan de Azucar, oftewel Sugar Beach, en het hotel met dezelfde naam. Tijdens de lunch in Coco Beach met zicht op het strand en de baai was de keuze snel gemaakt. Op naar Sugar Beach! De weg ernaartoe leek redelijk gemakkelijk te vinden, niet veel meer dan een half uur rijden. Over de bewegwijzering in Costa Rica hebben we ons al vaker wat laatdunkend uitgelaten en onze mening werd nu weer bevestigd. De juiste afslag van de doorgaande weg hebben we wel gevonden, niet dat bij die afslag een zinnige aanwijzing te zien was, maar we hadden niet door dat we vervolgens een keer naar links moesten en kwamen eerst bij een heel ander strand uit. Een behulpzame mevrouw legde uit hoe dit strand heette en wees gelijktijdig op de kaart het gelijknamige plaatsje aan, dat wel 30 km uit de gewenste koers lag, terwijl we naar mijn gevoel nog niet eens zo ver hadden gereden… Wij terug en bij het eerstvolgende dorpje de weg gevraagd aan de lokale jeugd. Die vertelden ons lachend dat we moesten keren en dan meteen linksaf moesten slaan, dan zou het nog een minuut of 20 zijn.

De oorzaak van de hilariteit bij de muchachos werd al snel duidelijk: nog geen 500 m verderop eindigde de aanbevolen weg in een rivier. Er stond een kletsnatte glanzende 4WD aan de waterkant die daar overduidelijk net uit was gekomen. De bestuurder draaide zijn raampje open, bekeek onze Toyota en zei dat het prima zou gaan en dat dit echt de goede route was. Niet het pad aan de overkant nemen, maar gewoon een paar honderd meter het water volgen en om de bocht begon de weg vanzelf weer. Dan was het nog een kwartiertje rijden naar de bestemming. Toen ik bezorgd vroeg hoe ver de alternatieve route zou zijn, gaf hij te kennen dat dat wel anderhalf uur zou kosten. Schietgebedje en toch maar op de locals vertrouwen dus. En jawel hoor, geen centje pijn; het water bleef net onder de dorpel.

De beloning mag er zijn: prachtig grote kamer, eigenlijk een halve bungalow, vlak bij het mooie zandstrand aan een rustige baai. Topbestemming! Na het inchecken hebben we gelijk een ligstoel onder een boom geclaimd en nog een paar uur van de warmte genoten en heerlijk gezwommen en vervolgens de zon in de zee zien zakken. Als die zon morgenvroeg weer schijnt kunnen de schildpadden aan Playa Grande nog wel een dagje extra wachten ;)