Frankrijk 2019, M- & P-route, 7 september - Cd’H Les Roches Bleues, Uzerche, 65 km

Op reis vind ik het altijd leuk om het zaterdagritueel in vreemde streken te bestuderen. Nu hebben een hoop Franse gewoontes, vooral dankzij regelmatige bezoeken aan Gerda, geen geheimen meer voor ons, maar het blijft grappig om te zien hoe anders het eraan toegaat in een land dat niet eens zo ver van Nederland verwijderd is.

Allereerst het bezoek aan de bakker. Bekend nog van Utrecht: in de rij staan en terwijl je wacht, watertandend naar alle taartjes en broodjes kijken, om als je aan de beurt bent, altijd meer te kopen dan je van plan was. De taartjes hier zien er wel anders uit dan thuis. Franse bakkers kunnen als geen ander van die kleurrijke, elegante kunstwerkjes maken, die ook nog eens fantastisch smaken. Voor het tussendoortje van vandaag namen wij de specialiteit van St Leonard, waarvan de naam mij ontschoten is, maar waarin pistache, amandel en aardbeien verwerkt waren. Voor de lunch maakte de bakkersvrouw ter plaatse een paar sandwiches klaar. Bijzonder: ze nam er uitgebreid de tijd voor, er was verder geen personeel in de winkel, maar de lange rij wachtenden achter ons gaf geen enkel commentaar.

Buiten gekomen bleek er markt te zijn. En ja, net als bij ons komen oudere mensen daar vroeg op af, met van die handige boodschappenkarretjes. Bekenden groeten elkaar met twee kussen of een hand. In de kramen worden de lekkerste kaasjes, worst, verse vis en een keur aan fruit en groente verkocht, alles om het hele weekend lekker te kunnen koken en tafelen. Geen enkele marktkoopman brengt roepend zijn waren aan de man en kiloknallers, daar doen ze hier ook niet aan.

Toen we om een uur of 10 op de fiets klommen was het nog koud, net 10 graden en het duurde best lang voor het echt opwarmde. Ook hier wordt het herfst, met heel veel tamme kastanjes in de bomen en besjes aan de geel en oranje kleurende struiken. We reden wederom door een prachtig landschap met veel varens en bos, een paar kleine gehuchten en bijna geen mens op straat. Al snel hadden we weer 500 hoogtemeters te pakken, dankzij een paar lange en een heleboel kleine klimmetjes. De Nederlandse fietser die we gisteren ontmoetten, haakte nog even aan en ging er na een praatje als een haas vandoor, maar al snel zagen we hem stilstaan in een dorp. Daarna kwam hij niet meer voorbij, maar dat kan ook hebben gelegen aan de kleine omweg die wij hebben gemaakt, dankzij een hiaat in de bewegwijzering.  In ieder geval zagen we hem pas hier in Uzerche rijden nadat wij al een uur op een terras hadden gezeten.

Voor de lunch vonden we een leuk plekje aan de Etang de Piquette. Bankjes zijn in dit deel van Frankrijk zeer dun gezaaid, maar Henk zag een cafe langs het water dat overduidelijk gesloten was maar waarvan de stoeltjes en tafeltjes nog buiten stonden. Al snel kwam er een aardige Franse dame met haar hond voorbij met wie we een tijdlang in ons beste Frans hebben gepraat, zelfs over (Europese) politiek. Zij vertelde dat Piquette betere tijden had gekend, maar zij vond het er wel lekker rustig.

Nu zitten we in Uzerche, een kleine stad op de steile oevers van een haarspeldbocht in de

Vézêre, met een mooi oud centrum. Onze B&B heeft alweer geen wifi, maar het restaurant waar we aten gelukkig wel, zodat dit verslag en de foto’s vandaag toch nog op de blog komen.

Totaal: 1148 km