Frankrijk 2019, Maas- en Pelgrimsroute, 26 augustus - Chambre d’Hôtes Anzi, 70 km

Net als gisteren reden we vandaag de hele dag door eindeloze akkers met (reeds geoogst) graan en nieuwe groene sprietjes wintertarwe, suikerbieten, aardappelen en hennep. Door de wide open spaces, de spaarzame bebouwing en de zinderende hitte waanden we ons weer even in Kansas, USA, waar we zeven jaar geleden doorheen zijn gefietst. Toen haakten we vaak, in die eindeloze ruimte waardoor je besef van afstand bijna verdwijnt, onze blik vast aan zo’n gigantische silo in de verte. Maar het leken wel fata morgana’s: als je dacht dat je er bijna was, schoven er weer nieuwe heuvels voor. Hier, in de graanschuur van Frankrijk, hebben ze net zulke joekels van silo’s, wat het déjà-vugevoel nog versterkte. Henk zei gisteren: als er nu ook nog jaknikkers komen, is het beeld helemaal compleet. En vandaag: ja hoor, twee keer een jaknikker gespot! De eerste was veel te ver weg om op de foto te zetten, maar toen Henk vanaf ons lunchplekje in de schaduw even naar het riviertje ging kijken, bleek er dichtbij een echte jaknikker aan het werk te zijn. 

We kwamen vandaag weer buitengewoon weinig mensen en auto’s tegen. In de dorpjes waar we doorheen reden, was er niemand op straat en ook op de akkers was er, op een tussen de rijen door lopende boer na, geen levende ziel te bekennen. Ach ja, die suikerbieten groeien vanzelf wel door natuurlijk. 

In de dorpen ziet het er hier wel wat welvarender uit dan in het uiterste noorden van Frankrijk. Minder leegstand, mooiere huizen, goed onderhouden tuinen en net wat meer winkels en horeca. We passeerden nog een grote militaire basis met groepen soldaten met rode baretten op, die zo te zien op weg waren naar de mensa en een andere groep, het leek wel een kudde koeien, die dicht op elkaar in de schaduw van een grote boom aan het uitrusten was. 

Warm was het wel. We waren niet echt vroeg weggekomen omdat we nog boodschappen wilden  doen en daardoor bij de Monoprix in gesprek raakten met een Duits fietsgezelschap. Twee vrouwen reden op mountainbikes zonder bagage, terwijl de enige man alle bagage met zich meevoerde op een karretje achter zijn zeer fors uitgevoerde elektrische fiets. Zij reizen van Luxemburg naar Parijs en van daaruit de Sint-Jakobsroute naar het zuiden. Toen we wegreden was het al 21 graden en dat liep in de loop van de dag op tot boven de 32 graden. Gelukkig hadden we vandaag een relatief korte etappe, maar desondanks was het behoorlijk afzien. We waren blij dat we in Arcis-sur-Aube aankwamen, waar we een kamer in Chambre d’ hôtes Anzi hadden gereserveerd. Een druk pratende oudere Marokkaanse man met een hoedje op heette ons welkom, gaf ons eerst een paar glazen koud water en bracht ons toen naar ons onderkomen, een keurige kamer met eigen badkamer. En passant vroeg hij of we in zijn Marokkaanse restaurant wilden eten vanavond en dat gaan we zometeen doen.

Totaal 514 km