Italië 2018, 15 september - Appartement Mary Grace, Lucca

Zaterdagochtend in Lucca, heel anders dan thuis? Nou, om te beginnen ontbrak het Volkskrant Magazine toen ik op Henks iPad de zaterdagkrant opende. Die zware teleurstelling  - het Magazine moet er gewoon altijd zijn; ik vind de jaarlijkse zomerstop ook veel te lang duren - werd weer goedgemaakt doordat Henk ontbijt ging halen: kaas, ham, vers stokbrood, een lekker jammetje en iets zoets toe. Eitjes gebakken, kopje thee, daar konden we wel even op teren, zeker omdat we er met de auto op uit gingen. 

Op de fiets naar de parkeerplaats kon ik de plaatselijke gewoonten goed bestuderen en ja hoor, de Luccianen (Luccaters, Luccanezen?) waren ook al op, samen met de horden toeristen die hier rondlopen. Er was een antiek/rommelmarkt en de run op de vele winkels en terrassen was alweer los, kortom, net Utrecht. 

We troffen de auto gelukkig nog steeds ongedeerd aan onder zijn eigen lantaarnpaal, waar we nu de fietsen aan vast ketenden. Op naar het door Lonely Planet als medieval eyrie, een middeleeuws arendsnest, omschreven plaatsje Castelnuovo di Garfagnana. Het was er ontzettend druk en eigenlijk leek het sprekend op Lucca, dus zijn we na een wandeling en een kopje koffie op het terras weer in de auto gestapt. We wilden dwars door het Parco Nationale delle Alpi Apuane naar de kust rijden. 

Nu is Henk van de afdeling kaarten en routes, dus toen hij het leuke weggetje waar we hadden geparkeerd verder omhoog reed, leunde ik vol vertrouwen achterover en keek naar het fraaie landschap om ons heen. Na een poosje heb ik toch maar eens op Google Maps gekeken en toen bleek dat dat leuke weggetje ons nergens naartoe zou brengen. Henk wilde eerst niet geloven dat er niet een tussendoorpaadje was naar de SP13, maar moest uiteindelijk toch omkeren en terugrijden. Maar wat was het mooi hier! riepen wij in koor Herman na. 

Toen we eenmaal op de goede weg zaten, werd het allemaal nog fraaier: de bergen hoger, de uitzichten grootser en het groen groener. In de bergen hier wordt veel marmer gewonnen en dat brengt natuurlijk aanzienlijke beschadigingen teweeg. Gek genoeg voegt het ook iets toe aan het landschap. De toppen, waar de grijze oppervlakte van de bergen is weggehakt en plaatsmaakt voor het onderliggende witte marmer, lijken daardoor met sneeuw, zelfs met gletsjers bedekt te zijn - wat eigenlijk niet kan op deze plek, gezien de temperatuur en de hoogte. Later zagen we de steengroeven waar continu wordt gegraven en waar de enorme blokken marmer staan opgestapeld, klaar voor al die mooie vloeren en badkamers die in Italië en ver daarbuiten zo geliefd zijn. 

Bij de kust aangekomen, hielden we dat snel voor gezien: de zee wordt er geheel aan het oog onttrokken door eindeloze rijen restaurants en strandpaviljoens. Terug naar ons appartement! al duurde het wel even voordat we dat weer hadden gevonden, want die kleine straatjes en vele pleinen lijken zoveel op elkaar. Google Maps bracht wederom uitkomst en daarna was het heerlijk cocoonen geblazen in huize Mary Grace.