Italië 2018, 19 september 2018 - Hotel Motta, Sale Marasino

Alweer een perfecte dag! Onze aardige hotelmanager had het ons eerder al verteld: Lago Moro was bello, bello. Vanochtend, toen ze ons weer van heerlijke cappuccino en thee had voorzien, verzekerden we haar dat we er vandaag echt heen gingen. Het weer zag er geweldig uit en ik had Henk weten om te praten dat we beter met de auto konden gaan dan met de fiets, zodat we naast de handdoeken en de badpakken ook flink wat proviand mee konden nemen.

Lago Moro ligt wat hoger in de bergen, je komt er via een steile weg vol met krappe haarspeldbochten - blij dat ik mijn knieën daar niet op hoefde stuk te trappen. Aan het einde is een kleine parkeerplaats, daarna loop je door een piepklein dorpje en dan kom je aan in het paradijs. Moro is een door bergen en bos omgeven kristalhelder meer, vol met dikke forellen en het wordt alleen door locals bezocht. ‘s Morgens waren er maar een paar andere mensen, later liep dat op tot misschien 35. Wij hadden een vlondertje aan de kant van het meer en een bankje in de schaduw helemaal voor ons alleen. Het eerste halfuur hebben we alleen maar om ons heen zitten kijken, zo prachtig was het hier. De andere bezoekers waren hier zo te zien allen met hetzelfde doel: het meer in de lengte overzwemmen en weer terug, totaal bijna twee kilometer. Dat wilden wij ook! Wat ons wel een beetje verontrustte was dat al die zwemmers aan een om hun middel vastgemaakt koord een opblaasbare boei met zich meevoerden. Zou het water verderop zo koud zijn of waren er monsters die je naar beneden trekken? Wij hebben het er maar op gewaagd zonder hulpmiddelen en dat ging prima. Onder het zwemmen vroegen we ons af wanneer we voor het laatst zo’n schitterend helder meer helemaal zijn overgestoken. Een paar keer in Frankrijk, maar de laatste keer zal toch wel met de kinderen - en met onze vrienden Chris en Titia - in Slovenië zijn geweest, in het Bohinjsko Jezera meer, nu alweer zo’n 16 jaar geleden. Het was heerlijk. Later, nadat we een broodje hadden gegeten en ik even lekker hebben liggen bakken in de zon, ben ik er nog een keer ingedoken. Ik keek begerig naar de huizen en huisjes die tegen de bergwand staan aangeplakt: hier een plekje hebben, dat is wel heel aantrekkelijk.

Nu zitten we op het terras van ons hotel een biertje te drinken en we hebben, deels uit gemakzucht, al besloten dat we het restaurant nog een tweede kans zullen geven. Ik zou nog graag wat langer hier willen blijven, maar morgen moeten we een aanvang maken met de terugreis, om zaterdag op tijd te arriveren op het feestje van Margriet en Nico.