Italië 2018, 20 september - Gasthof am Berg, Temmenhausen, Duitsland

Vandaag nog een laatste verslag van deze vakantie. We hebben er bewust voor gekozen om het eerste stuk van de terugreis een toeristische route te nemen. Dat was schitterend maar het schoot geen meter op. Dat lag niet alleen aan het feit dat we vier bergpassen in het parkoers hadden opgenomen, maar vooral aan druk verkeer en talloze slome vrachtwagens en tractoren, die iedere keer weer de vaart eruit haalden.

Het was fantastisch weer en het berggebied van Lombardije en Zuid-Tirol is onnavolgbaar mooi. De hoofdattractie van vandaag was de Stilfserjoch, beter bekend als de (Passo dello) Stelvio, met 2758 m een van de hoogste passen in de Alpen waar een verharde weg overheen gaat. Voor sportieve fietsers is het ongeveer de ultieme pas om te beklimmen. Vanuit Bormio 22 km lang en ruim 1500 m omhoog, gemiddeld 7%, vanaf de oostkant uit Prato, 24 km lang en ruim 1800 m omhoog (7,7%). Hij staat ook op mijn bucket list, maar na de verkenning van vandaag weet ik wel dat ik daar een flinke hoeveelheid training aan vooraf zou moeten laten gaan. Honderden sportievelingen hebben we gezien, van  jong tot oud, veel vrouwen ook, een paar mensen met bepakking en soms met elektrische hulp, maar ze hadden het allemaal zwaar.

Het restaurant waar we geluncht hebben (met heerlijke Kaiserschmarren als toetje) zit op tweederde van de klim van de oostkant. Je ziet daar de weg nog een heel eind omhoog slingeren tegen de vrijwel loodrechte wand, dat moet best ontmoedigend zijn. Met de auto was het ook een flinke klus: smalle wegen met superscherpe haarspeldbochten, waar je aan de binnenkant niet doorheen kon als er op dat moment een tegenligger aankwam.

Uiteindelijk waren we pas na vieren in Oostenrijk, via de Reschenpas, die we al wel samen hebben gefietst tijdens onze Rome-reis. Ruim twee uur later waren we al in Duitsland, via de Fernpas en nu zitten we iets voorbij Ulm in een oerdegelijk Duits Gasthof. Morgen nog zo’n 650 km en dan zit het er weer op!