Sevilla - Girona - 17 mei 2022 - dag 5: Ronda, Apartamentos Collegiate - 60 km

Wat een dag was het weer, vandaag. We verlieten ons in zestigerjaren bruintinten gedecoreerde appartement om half 9, voor ons doen mooi vroeg. Onze Groningse vrienden Chris en Titia fietsen ook in Spanje nu en zij zetten de wekker een stuk eerder, verstandig. Het was nog koud, zeker toen we met een flinke vaart de helling waar we gisteren aan het eind van de dag tegenop gekropen waren, af suisden. Dus hadden we het eerste halfuur op de Via Verde nog de truien aan. We wisten dat we om in Ronda te komen flink moesten klimmen en dat begon gelijk al. De Via was ook nu weer prachtig, soms bosachtig, soms met opeens een open landschap aan beide kanten. Net als gisteren waren er veel tunnels te nemen. Ik ben wat claustrofobisch en tunnels doen mij ook altijd denken aan dat enge boek van Tim Krabbé, Het gouden ei, en de verfilming ervan, Spoorloos. Ik rijd er dus niet helemaal relaxed doorheen en dat zorgde er ook voor dat ik een paar keer gevaarlijk dicht bij de rand belandde, waar een diepe greppel zat. Bij het dorpje Olvera eindigde de Via Verde voor ons voorlopig en we gingen over de gewone weg verder richting Ronda.

Het routeboekje maakte melding van een 12%-helling naar het dorp toe en die kregen we gelijk voor de kiezen. Dat was voor mij gelijk afstappen geblazen en ook Henk moest een paar keer opgeven. Tijdens het bergopwaarts zeulen van mijn zware fiets kreeg ik visioenen van lekkere taartjes met koffie, en kijk eens aan, een van de eerste winkels van het dorp was Tortas de Luna. Op twee krukken in de heerlijk koele ruimte aten we onze zoetigheden op. Helaas was er geen koffie en moest de cafeïne uit Cola Zero komen. Welgemoed stapten we weer op de fiets, want na die steile helling stonden er op het plaatje van het hoogteprofiel alleen wat onbeduidende piekjes. Nou, ze waren killing. Steeds een behoorlijk stuk fors omhoog en terwijl daarop doorgaans een fijne afdaling volgt, was er nu hoogstens een min of meer vlak stuk voordat de weg alweer naar boven kronkelde. Voeg daarbij de felle zon en slechts een licht windje en je krijgt het ongelooflijk warm en benauwd. De foto die Henk van mij maakte in de goot langs de weg spreekt dan ook boekdelen: ik kon even niet meer.

Het plaatsje Setenil was mooi, met zijn pittoreske grotwoningen, wel met de nodige toeristische activiteiten eromheen. Voort ging het naar het volgende plaatsje, Arriata. Om daar te komen lag er ook alweer een forse bult in de weg. Met af en toe afstappen, in de schaduw uithijgen en weer door, rondden we de vier kilometer lange klim af. We hadden al uitgekeken naar een bankje om een meegenomen broodje te eten, maar er kwam iets veel beters in beeld: het in de schaduw van bloeiende citroenbomen gelegen terras van Bar Piti. Zo leuk in Spanje: dat je dus in een bar in the middle of nowhere een vitrine aantreft met daarin een keur aan verse tapas. Drie lekker zoute hapjes en een drankje brachten de moraal in rap tempo weer op peil. De laatste kilometers naar Ronda waren weliswaar ook lang niet vlak, maar als je de stal ruikt, put je soms nog uit onvermoede krachten. Let wel, lezers, dit verhaal is een puur persoonlijke impressie. Henk had er veel minder moeite mee dan ik - de slechte knie houdt zich prima - maar hij heeft zich uitgeput in aanmoedigingen aan mijn adres en in een onverstoorbaar geduld.

In Ronda hebben we een erg leuk appartement betrokken, voor twee nachten. De douche en het bed zijn alvast in orde bevonden. Nu nog eten. Henk heeft zin in vlees, dus we gaan naar een hoog aangeschreven Steakhouse (Las Tablas), op geringe loopafstand. Maar wees gerust, Just, morgen gaan we uitgebreid in jouw aanbevolen restaurant eten. En verder: even helemaal niets!

Totaal 225 km, de teller stopte vandaag pas na ruim 1100 hoogtemeters