WT 16-17, 12 november 2016 - Uluru - Kata Tjuta National Park, NT

Het was een lange en bijzondere dag vandaag. We hadden ingeschreven voor een ééndaagse excursie per luxe touringcar naar het wereldberoemde Ayers Rock, sinds een aantal jaren Uluru geheten in de taal van de lokale inheemse bevolking. Om 10 voor 6 in de ochtend stonden we klaar voor ons motel. De bus meanderde door Alice Springs en pikte in totaal 35 mensen op, die allemaal hetzelfde gingen doen als wij. De afstand naar Uluru bleek bijna 500 km te zijn, maar het was zeer de moeite waard.

De eerste 200 km ging langs Stuart Highway naar het zuiden, dat gaan we over een dag of wat zelf ook doen. Bij Erldunda Roadhouse stond een flink ontbijt voor ons klaar en kon de meute een sanitaire stop doen. Daarna ging het over Lasseter Highway verder naar de eindbestemming. De chauffeurs/gidsen vertelden onderweg uitgebreid over wat we allemaal te zien zouden krijgen en de huisregels, maar dat was helaas slecht te verstaan, dus daar hebben we lang niet alles van meegekregen. Wat we wel begrepen, was dat de losstaande berg die we in een eerder stadium aan de linkerkant in beeld kregen, niet Uluru was, maar Mt. Conner, ook wel Fooluru genoemd omdat mensen regelmatig denken dat ze er al zijn. Vlak voor de ingang van het nationale park zit nog een groot resort, waar we de laatste deelnemers oppikten en weer een paar mensen achterlieten, waaronder een Canadese, die in het resort zou gaan werken. 

Het park kent twee grote attracties, Mount Olga, tegenwoordig Kata Tjuta geheten, en Uluru. Van een afstand lijken ze behoorlijk op elkaar qua gesteente, maar ze zijn wezenlijk verschillend. We gingen echter eerst naar een cultureel informatiecentrum, waar je veel over de geschiedenis van deze omgeving en zijn bewoners kunt leren. Er zijn tekenen van menselijke bewoning van zeker 50.000 jaar oud, maar omdat de Aborigines geen geschreven taal kennen, is alles mondeling van generatie op generatie overgedragen. Mythische dieren spelen een belangrijke rol en er is aardig wat bloed vergoten bij de vorming van het land. Veel van die symboliek vind je ook terug in de inheemse kunst. 

Vervolgens leidde onze nieuwe gids, Leroy, die een stuk beter te verstaan was, ons naar Kata Tjuta,  een keten van grillig gevormde rode rotsen die tot 550 m boven het het verder vlakke landschap uitsteken. Dat landschap was vroeger de oceaanbodem. Kata betekent hoofd en Tjuta meer dan drie. In de telling van de Aborigines onderscheidt men een, twee, drie en meer dan drie, vandaar. Hoewel het er van een afstand zeer uniform uitziet, blijkt de rots te zijn opgebouwd uit met rood zand en kwarts stevig aan elkaar gelijmde rotsblokken en blokjes, door de Engelsen 'Pebble Pie' genoemd. We hadden een uurtje de tijd om een stuk naar boven te lopen tot vlak bij een nauwe doorgang tussen twee hoofden en voelden ons weer heel klein toen die wanden steeds dichterbij kwamen.

Daarna was het dan toch tijd voor het hoofdgerecht, Ayers Rock / Uluru. Iets minder hoog (350 m) en ook een stuk kleiner dan Kata Tjuta, maar veel beroemder. Er loopt een wandelpad van 12 km om de rots heen en een fietsroute van 20 km. Wat Uluru uniek maakt is het feit dat het een monoliet is, oftewel alles wat je ziet is in feite één groot rotsblok. In de loop van de tijd is er wel aardig wat erosie geweest, zijn er stukken afgebroken, grotten en overhangende richels ontstaan, maar er blijft nog genoeg over. Volgens mij is niet bekend hoe groot het deel is, dat nog onder het aardoppervlak ligt. We hebben eerst de Mala trail gewandeld, langs een aantal heilige plekken van de Aborigines, deels voor vrouwen en deels voor mannen, die allemaal met een bepaalde fase van het leven hebben te maken, van geboorte via de transitie van kind naar volwassene, naar het sterven. Daarnaast spelen iedere grot en iedere groef in de rotswand een rol in de vele verhalen, zeer fascinerend. Na nog een korte tweede wandeling, naar een rock pool aan de voet van de berg, gingen we naar de parkeerplaats voor touringcars, vanwaar je de kleurveranderingen van de berg richting zonsondergang optimaal kunt waarnemen. De gidsen van vanmorgen hadden hun middageditie erop zitten, zij rolden de barbecue naar buiten, zetten de klapstoelen klaar en ontkurkten de bubbly, terwijl wij met zijn allen maar plaatjes bleven schieten, van de berg en vooral ook van onszelf met de berg. 

Om een uur of half acht begon het aardig donker te worden en werd iedereen moe maar voldaan weer ingeladen voor de terugreis. Die verliep in eerste instantie heel vlot, ander verkeer is er vrijwel niet en de weg is goed, dus we konden prima opschieten. Het laatste stuk terug over Stuart Highway leverde toch wel een fikse domper op, omdat we tot twee keer toe in botsing kwamen met een overstekende kangoeroe, die dat niet overleefde. Omdat ik niet kan slapen in bewegende voertuigen, zag ik het beide keren gebeuren. De chauffeur was kansloos, want ze steken volledig onverwacht over terwijl ze eerst de andere kant op lijken te gaan. Brrr. We waren al gewaarschuwd om na zonsondergang niet te gaan rijden met de camper en daar gaan we ons zeker aan houden.