WT 16-17, 17 november 2016 - Melrose, SA

Toen wij ons vanochtend met tafel en stoelen onder een dikke boom installeerden voor het ontbijt, kwam er een medewerker van de camping, vrolijk, rond en met een enorme baard, op zijn golfkarretje langs om ons te waarschuwen voor de temperaturen vandaag. 39 Graden zou het worden! en dat terwijl we dachten dat het wat koeler zou worden naarmate we verder zuidelijk kwamen. Ok, een aangepast dagje dus: een beetje rondtoeren in de omgeving, misschien een bescheiden wandeling en dan vroeg in de middag neerstrijken in het leuke plaatsje Melrose. 

Flinders Highway voerde door voor ons nieuwe landschappen: meer geel dan rood, bosachtige stukken en flinke heuvels. Het plaatsje Quorn leek een prima plek om koffie te drinken, ondanks dat de Lonely Planet er nogal laatdunkend over deed. Het zou een soort ghost town zijn, een verlaten filmdecor zonder personages, kortom, te saai voor woorden. Meteen toen wij er binnen reden, vonden we het juist wel charmant, het leek wel wat op die Amerikaanse westernstadjes waar we tijdens onze grote fietstocht zo vaak verbleven. Café Quorn aan First Street bleek een geweldig leuke tent, waar toevallig net van alles gaande was. Het plaatselijke actiecomité hield er een bijeenkomst om geld in te zamelen voor hun protest tegen het plan van de Australische regering om nucleair afval vanuit de hele wereld in de Flinders Range op te slaan. Wij vonden het een sympathieke actie, dus bleven we er hangen om te luisteren naar de toespraken en naar de muziek. We kochten een broodje worst, doneerden wat geld voor het goede doel en keken wat er allemaal gebeurde in dit hippieachtige café. Voor een doordeweekse dag was er aardig wat volk op de been gekomen en wat goed was om te zien: hier slaan indiginous people (Aborigines en andere oorspronkelijke bewoners) en blanke bewoners de handen ineen en lijken een prettige gemeenschap te vormen. Na twee uitstekende speeches en het zingen van het lied: We are one but we are many, begon de band The Reverend and Mrs Rowdy aan zijn optreden. Leuke muziek, die onze Amersfoortse vrienden René en Marja ongetwijfeld precies zouden kunnen duiden, maar wij kwamen niet verder dan: honkytonk zonder piano, met country-trekjes. 

Na koffie, milkshake en een grote pot thee gingen we maar weer eens op pad. Mount Remarkable National Park was vlakbij en we zagen dat daar een paar wandelingen waren uitgezet. Eerst netjes betalen, wat je tegenwoordig niet meer live aan de park ranger kunt doen, maar digitaal. Omdat het inderdaad nogal warm geworden was, vonden we een bescheiden rondje van twee kilometer wel genoeg. Het was een prachtige tocht langs de grotendeels opgedroogde rivier, door de Alligator Gorge. Het ging eerst met een trap een heel eind omlaag en vervolgens moesten we over best wel forse rotsblokken onze weg zien te vinden. Blij dat we onze nieuwe schoenen aan hadden! De bewegwijzering was erg summier en na een flink stuk gelopen te hebben, begonnen we te twijfelen of we wel op de goede weg waren. Gelukkig, net toen we wilden terugkeren, kwam de weg terug omhoog in beeld en waren we uiteindelijk na twee uur weer terug op de parkeerplaats. Die twee kilometer waren dus wel een wat optimistische schatting. 

In Melrose vonden we aan het einde van de middag een mooie camping met grote gum trees, waar veel mountainbikers verblijven. Wij gaan iets verderop ook een fietstochtje maken door het wijngebied Clare Valley. Ja, onze eigen fietsen zijn we o zo handig even kwijt, maar ze verhuren ze hier gelukkig ook.