Fietsen op Mallorca - dag 7,  Cala Pi - 65 km, 410 hoogtemeters

Tja, dat was het al weer voor deze keer. Morgen nog een reisdag en daarbij hopen we iets van warmte mee terug te nemen naar Nederland. Echt warm was het hier ook niet afgelopen week; de zwemkleding is niet uit de koffer gekomen. Gemiddeld was het toch een kleine 10 graden warmer dan in Groningen, lekker genoeg om de hele dag buiten te zijn.

Vandaag hebben we voor de derde keer een van de routes van Fred uit de Cyql-app geplukt. Inmiddels kan ik die ook importeren in Strava, wat alweer een stapje vooruit is. Gesproken aanwijzingen of piepjes als je van de route af gaat, levert dat echter nog steeds niet op.

Na de lange rit van gisteren hebben we vandaag een wat kortere route geselecteerd, ook weer met bescheiden hoogteverschillen. Op zich hadden we best een keertje op de fiets de bergen in gewild, maar daarvoor moet je door Palma (ruim 400.000 inwoners) heen, of met een boog eromheen, wat weer veel kilometers toevoegt. Bovendien waren die bergen bijna elke ochtend in wolken gehuld, ook geen fijn vooruitzicht.

Het rondje van vandaag voerde naar de zuidkust van het eiland, vooral over landelijke weggetjes tussen de overal aanwezige muurtjes, waar je op de fiets gelukkig (net) overheen kunt kijken. Na een week wordt het landschap wel erg bekend, een beetje rommelig agrarisch afgewisseld met struikgewas en naaldbomen. Het verste punt van de route, Cala Pi, ligt bovenop de rotsen bij een fraaie fjordachtige inham. Er staan heel veel luxe huizen, maar we zagen nergens hoe/waar je bij dat prachtige azuurblauwe water kunt komen, of, belangrijker nog, hoe je er weer uitkomt.  

Op de terugweg kwamen we weer langs Llucmajor, waar we op het terras van ‘Bella Italia’ een lekkere pizza hebben gedeeld. Daarna was het nog maar een eindje terug naar het hotel. De uitstekende fietsen zijn weer ingeleverd en het vervoer naar de luchthaven is gereserveerd.

Overall was het een heerlijke week. Marja heeft de geneugten van de e-bike geproefd, maar is nog niet zover dat ze haar Stevens gaat opgeven. Voor mij was het wel een beetje vreemde gewaarwording om heuvelop af en toe fluitend door haar gepasseerd te worden, terwijl ik in de afdaling soms zelf bijna uit beeld verdween, omdat haar ondersteuning boven de 25 km/u verandert in lichte tegenwerking. Het hotel was een stuk luxer dan we normaal nemen op fietsvakantie - niks mis mee, maar dat hoeven we zeker niet altijd. Het voelde wel een beetje als een Duitse enclave; we hebben meer Duits dan Spaans gesproken afgelopen week ;)