Alpe-Adria, dag 26, 16 juni 2024, Villa Corrallo, Grado, Italië

Toen ik de rolluiken optrok vanmorgen, was het prachtig weer. Tijd voor een plan! Ik had Ciao Tutti al geraadpleegd en daar wordt met name lyrisch geschreven over de haven en de stranden van Grado. Maar gisteren toen we de stad binnenkwamen, hebben we de haven al gezien en de stranden oogden verschrikkelijk druk. Gelukkig geeft de site ook altijd tips over minder bekende, maar wel charmante plekjes. Dus vulden wij na het uitstekende ontbijt van Alice de bidons en namen we een fietstas mee met zwemspullen, voor een ontspannen fietstochtje naar de Riserva Naturale Valle Cavanata. Dat is een klein waterrijk gebied ten oosten van Grado, waar veel vogels leven. Op weg ernaartoe hebben we alvast even gekeken waar we ons morgenvroeg moeten melden voor de busreis en daarna fietsten we een tijd langs de kust. Dat was eerst vooral een aaneenschakeling van strandtenten met ligstoelen erbij en grote campings met bijbehorend strand, best al druk om 10 uur ’s ochtends en er klonk ook luide muziek. Zoals meestal heb je na een paar kilometer de meeste andere mensen wel afgeschud en wordt het rustiger. Ook bij het reservaat hoefde je bepaald niet over de koppen te lopen of te fietsen, want afgezien van wat omzichtig bewegende vogelaars was hier maar weinig publiek. Wij lieten ons in het visitor center door een aardige jonge vrouw uitleggen waar we langs konden fietsen en, ook belangrijk, waar we later konden lunchen.

De rustige weggetjes leidden ons langs de lagune, waarin meerdere kleine eilanden lagen. We zagen reigers en zwanen, met jonkies. Wat ze hier heel mooi hebben gedaan: er loopt een verhoogd fietspad langs het water, waardoor je heel ver kunt kijken. Het landschap deed ons aan onze eigen Waddenkust denken en er hing ook dezelfde zilte geur. Aan het einde van het pad lag Bar Albergo Ristorante Caneo, een mooi houten gebouw met een prachtig terras. Voor de zekerheid reserveerden we een plekje voor de lunch, want we wilden eerst nog verder fietsen langs het Canale Isonzato. Het eerste stuk onverharde weg was erg slecht met veel kuilen en plassen en de modder bleef behoorlijk aan de banden plakken; die gaat mee naar Nederland als het morgen niet regent. Eenmaal op de Via Isonzata ging het lekker, stevig windje in de rug, zonnetje erbij, heerlijk. We hadden eigenlijk willen doorrijden tot aan de brug over de rivier de Isonzo, de Soca op zijn Italiaans, om zo een cirkeltje rond te maken. Dat zou echter te lang gaan duren, zeker omdat we op de terugweg natuurlijk de wind tegen zouden hebben. Omgekeerd dus en kop over kop terug naar Caneo. Op de kaart zagen we later dat de Isonzo achter de Albergo loopt, dus toch een vinkje. Tot mijn verbazing was er nog een heleboel ruimte op het terras. Maar kennelijk is dit leuke plekje voor de doorsnee toerist te ver weg. Wij zaten er heerlijk, Henk nam de vaderdagsappjes in ontvangst en we bestelden beiden een giga hamburger en een versgeperst appelsapje.

Terug naar Grado was nog eens 15 kilometer en het was inmiddels erg warm geworden, dus we kwamen aardig bezweet aan. Een inspectie van het zeewater leerde dat ook hier de algen in grote hoeveelheden aanwezig zijn en verder was het zulk laag water dat de paar baders die we zagen, tot ver uit de kustlijn slechts tot de knieën in het water stonden. Jammer, we hadden gehoopt dat we op deze fietsreis juist vaak een duik konden nemen. Dat moet dan straks thuis maar in Natuurbad Engelbert.

We hebben vanavond op ons balkon elk een grote salade van de Spar gegeten, aangevuld met brood, veel fruit en een biertje voor Henk. Voor de reis van morgen, wij met de bus en de fietsen op de aanhanger, moesten we nog even goed nadenken wat we mee willen hebben in de bus, wat we aan moeten en wat we later, als we nog van Salzburg Hauptbahnhof naar Bauerngirgl in Bayerisch Gmain moeten fietsen, nodig hebben. Van deze voor ons hernieuwde kennismaking met de aloude fietsbus, zullen we morgen nog verslag doen.

Vandaag gefietst 44 km en 24! hoogtemeters.