Alpe-Adria, dag 23, 13 juni 2024, Pension Sterk, Most na Soči, Slovenië

Vandaag een echte rustdag. Most na Soči is een leuk dorpje met iets meer dan 400 inwoners op een bijna sprookjesachtige locatie. Twee fraaie rivieren, overal om ons heen groene bergen. Het dal van de Idrijca loopt verder omhoog naar het oosten Slovenië in en de weg erdoor sluit weer aan op de routes naar Bled en Ljubljana. Wij gaan morgen door het noordwestelijke dal verder langs de Soča en steken dan door naar de Friuli in Italië, waarvan de grens hier hemelsbreed maar zo’n 10 km verwijderd is.

Om een klein inkijkje te geven in de roerige geschiedenis van deze streek heb ik een stukje tekst uit Wikipedia geplukt: “Most na Soči (betekent letterlijk: brug over de Soča-rivier) had in de tijd van het Habsburgse Monarchie en later Oostenrijks-Hongaarse Monarchie de naam Sankt Lucia, oftewel Sankt Lucia bei Tolmein. Na 1918 werd Sankt Lucija deel van het Koninkrijk Italië. Toen kreeg het de naam Santa Lucia of Santa Lucia di Tolmino. Santa Lucia was tot en met 1943 deel van het koninkrijk Italië. Tussen 1943 en 1945 hadden de nazi's het van de Italianen overgenomen. Tussen 1945 en 1947 was het onderdeel van ZONE B. Meteen na de Tweede Wereldoorlog kon er nog geen beslissing worden genomen waar de grens zou lopen tussen de nieuwe landen (Republiek Italië en Socialistische Federale Republiek Joegoslavië) en daarom hadden ze een Zone A (bezet door het Britse en Amerikaanse leger) en Zone B (Joegoslavisch leger) gesticht. In 1947 werd Santa Lucia deel van de Joegoslavische deelrepubliek Slovenië. Omdat Santa Lucia te Italiaans klonk en verbonden was aan religie, wat in het communistische regime niet echt goed van pas kwam, heeft het toenmalige regime in 1955 de naam veranderd in Most na Soči.”

Elders valt te lezen dat die naamswijzigingen meestal niet het gevolg waren van vreedzame onderhandelingen of een democratisch proces. Alleen al in WOI hebben in de vallei twaalf veldslagen plaatsgevonden, met zeker 300.000 dodelijke slachtoffers tot gevolg.

Omdat de weersverwachting in de loop van de dag opnieuw buien voorspelde hebben we vanmorgen even het plaatsje verkend. Marja was door het commentaar van Pieternel helemaal enthousiast geworden voor een stukje zwemmen in het meer in de Soča iets ten noorden van het dorp, ik wat minder door het commentaar van Kees over de watertemperatuur. Ook de receptioniste van het hotel keek nogal bedenkelijk, 11 of 12 graden, warmer zou het niet zijn. Marja wilde op zijn minst even een hand in het water steken en was daarna onmiddellijk genezen, zeker omdat de temperatuur boven water vanmorgen maar amper hoger lag. Een tochtje met een raderboot zat er ook niet vanwege de hoge waterstand. Het dorpje zelf is snel bekeken, je komt hier voor de schitterende natuur en allerlei sportieve activiteiten, zoals kajakken, vissen, hiken en (mountain)biken. Wij beperkten ons tot het oplopen van een heuveltje achter de kerk voor het mooie uitzicht, waar we enthousiast werden begroet door een klas schoolkinderen en hun juffen. In de dorpswinkel sloegen we fruit en drinken in en lieten weer een paar lekkere sandwiches - sendvič in het Sloveens ;)- klaarmaken. De Slovenen hebben de bijzondere gewoonte dat ze bij bijna alle eten en drinken op de menukaarten het gewicht/volume vermelden van wat je kunt bestellen. Ook als je bij de bakker of kruidenier een sandwich bestelt, wegen ze eerst het brood, daarna de verschillende soorten beleg en plakken alle corresponderende bonnetjes op de verpakking die bij de kassa dan een voor een worden gescand. We hadden vandaag verzuimd het fruit af te wegen en te stickeren (meestal hoef je dat niet zelf te doen), dus de caissière liep met al het spul naar de weegschaal en kwam met aan iedere vinger een bonnetje weer terug bij de kassa.

We waren mooi voor de eerste van een serie buien weer binnen en hadden toch al weinig aanmoediging nodig om de vermoeide spieren echt een dag rust te geven. Nu, rond etenstijd, komt de zon er weer door en wordt Most na Soči prachtig uitgelicht.