Corona Volente 2 - 28 september 2021 - Tübingen, Duitsland

De laatste echte vakantiedag alweer; het terugrijden naar huis is weliswaar een verplicht onderdeel, maar telt niet echt meer mee. Ook het laatste verslag van deze reis dus.

Nadat het vannacht wat had geregend, was het vanmorgen alweer lekker zonnig. De eerste activiteit na het ontbijt was Kaffee mit Kuchen met Jan om alvast mijn verjaardag (overmorgen) een beetje te vieren. Het leuke tentje vlak bij Jan zat tot onze verrassing echter geheel zonder taart, dus het werd Kaffee mit Croissants. De chocoladecroissants waren zeer uit de kluiten gewassen en vormden een goede energiebron voor activiteit twee.

Duitsland heeft een enorm netwerk aan fietspaden en -routes, welke laatste over het algemeen goed zijn aangegeven. De fietspaden zijn lang niet overal verhard, maar gelukkig met enig beleid wel goed berijdbaar, ook op de racefiets. We waren op onze Rome-reis al eens door Park Schönbuch gekomen, een bosrijk natuurreservaat met rustige fietspaden vlak ten noorden van Tübingen. Daar wilden we best iets meer van zien. De eerste paar kilometer verliepen nog redelijk vlak, maar daarna was het fors klimmen. Het rondje van 37 km telde maar liefst 530 hoogtemeters. De beklimmingen zijn relatief kort en kennelijk vindt men het daarom niet nodig om haarspeldbochten in de wegen te leggen. Hartstikke steil dus. Marja had van Loeki het advies gekregen om (contra-intuïtief) diep te blijven ademhalen ondanks haar pijnlijke ribben, omdat je anders het risico loopt op een longontsteking. Op de hellingen van vandaag ging het diep ademhalen geheel automatisch, ook al keek ze er niet altijd even blij bij.

Later op de middag hadden we weer bij Jan afgesproken, die inmiddels heerlijk gebak had gehaald. Forse stukken bosbessenkwarktaart voor de mannen en een mooi yoghurt-vruchtentaartje voor Marja. Nadat we weer flink waren bijgeschoold over de middeleeuwse geschiedenis en stevige discussies hadden gevoerd over wat er allemaal mis is met de hedendaagse politiek/samenleving, was het alweer hoog tijd voor het avondeten. Inmiddels buiken we uit op de hotelkamer en moeten we ons er nog even toe zetten om wat orde aan te brengen in alle tassen en andere spullen die morgen weer achterin de auto moeten passen.

Een korte terugblik op de afgelopen zes weken leert dat we ons, zoals wel vaker, slechts beperkt aan het oorspronkelijke plan hebben gehouden en op een heleboel andere plekken zijn geweest dan we van te voren in gedachten hadden. Al die plekken waren gelukkig erg de moeite waard, maar het diepe zuiden van Italië blijft dus nog even op de bucketlist staan. We vliegen daar wel een keer heen en huren dan ter plekke een auto, want anders worden het wel heel veel reisdagen/-kilometers.