Fietsen op Mallorca - dag 2, Llucmajor - 55 km, 415 hoogtemeters

Olijfbomen, cipressen, wijnstokken, geurige vijgenbomen, een diepazuurblauwe zee… hoe mediterraans wil je het hebben? Het was vandaag weer erg mooi op de fiets. Henk had een globale route bedacht, over binnenweggetjes en door een paar kleine plaatsjes. We reden eerst over een redelijk rustige, wat grotere weg, met een heleboel rollercoasters achter elkaar, later over stille weggetjes met van die decoratieve rotsmuurtjes aan weerszijden, af een toe een boerderij en bloeiende bermen overal. Bij de beoogde afslag om een extra lusje te maken, was de boel versperd door de politie. Een paar sneu kijkende fietsers zonder fiets zaten op de vangrail, er was duidelijk iets gebeurd, maar wat? Internet gaf tot nu toe geen verklaring. Rechtdoor dus maar over een heel mooi weggetje, steeds licht op en neer. Of leek dat maar zo vanaf mijn zachtjes voortsnorrende e-bike? Ik hoorde Henk gelukkig niet klagen, ook hij genoot volop.

Na een aantal kilometers kwam ons een groepje wielrenners tegemoet, die weifelachtige handgebaren maakten. De uitleg: er kwam een onverhard stuk van vier kilometer aan dat ze met name Henk, met zijn dunne bandjes, ernstig ontrieden. Hmm, dat schoot niet op. Terug dus maar, weer langs de geblokkeerde afslag, en door in de richting van Llucmajor. Dat bleek een aardige plaats met een heel gezellig dorpsplein. Onder het genot van een drankje en wat pittige empanadas konden we hier mooi de zaterdagrituelen bestuderen. Onze conclusie: als er niet zoveel in kleurrijke pakjes gestoken fietsers over het plein zouden crossen en de vele terrasjes bezetten, was het hier een behoorlijk dooie boel. Mallorca blijkt dus een enorme hoeveelheid fietsers aan te trekken, met name Duitsers. Velen dragen, net als wij inmiddels, de rugzakjes van Fred Rompelberg, maar er zijn ook andere verhuurders en organisatoren van toertochten. Het zorgt alles bij elkaar voor veel vrolijk fietsverkeer, waar de plaatselijke automobilisten over het algemeen soepel rekening mee houden.

Na nog een paar kleine omzwervingen was het tijd om ons Grupotel op te zoeken. Ik had dan wel de hele dag een rood hoofd kunnen vermijden, maar ik was toch moe van de 55 kilometer fietsen. Eventjes dutten op ons gigabed hielp en we zijn daarna zowaar nog even naar de supermarkt gegaan voor een paar boodschappen.

Henk had beloofd dat ik iets over het eten zou schrijven. Gisteravond toen we het Sky Restaurant binnenkwamen, keken we onze ogen uit, zoveel verschillende gerechten standen er uitgestald op de rijen tafels, alles bij elkaar wel zo’n 40 a 50 meter lang. Vooraf kon je kiezen uit mooie kleine salades, heerlijk verse sushi en een fantastische gazpacho, de bekende Spaanse koude soep. Er was een grote saladebar en daarna kwamen de hoofdgerechten: vers gebakken vis, in inkt van de oktopus gegaarde paella, spareribs en een keur aan vegetarische schotels. Voor de overwegend Duitse cliëntele  waren er Frikadellen, grote worsten en gekookte kool met spekjes. En Pommes natuurlijk! Er werd flink van opgeschept. Voor het echte thuisgevoel heeft men hier uitsluitend goed Duits sprekend personeel rondlopen, dat een ieder vlot voorziet van drankjes en de vuile borden razendsnel weghaalt.

Het was allemaal heerlijk en omdat wij van veel dingen maar een klein hapje namen, hadden we nog ruimte om verschillende toetjes te nemen van het prachtig opgemaakte dessertbuffet: mooie kleine taartjes, crema Catalana en chocoladehoorntjes met kokosvulling.

Vanavond was er weer zo’n parade van heerlijkheden. De specialiteiten van vandaag waren onder andere vers gegrilde inktvis en tonijn en speenvarken van het spit. De toetjes waren weer fenomenaal, een tafel vol kleine kunstwerkjes met de fijnste smaken. Ik zei aan het eind tegen Henk: en dit nog vijf keer, gaan we dat overleven? Morgen maar weer fietsen, dan kun je je wel iets permitteren, gelukkig.