Nazomeren in Scandinavië - 1 september 2022 - Dag 15: Strandhus, Nybrostrand, SE (21 km)

Morgen rijden we weer naar huis, dus vandaag was de laatste echte vakantiedag. Die hebben we redelijk goed gevuld met activiteiten, alhoewel we niet bijzonder snel op gang kwamen. De ochtenden beginnen echt fris te worden nu de R weer in de maand zit, maar voor vanmiddag beloofden ze toch weer een graad of 20.

Het eerste doel was Disas Ting in Svarte. We hadden in de Lonely Planet iets gelezen over een cirkel van stenen met de mystieke allure van Stonehenge, maar niet met de commerciële rompslomp er omheen. Toen we ter plekke arriveerden was er inderdaad niemand, maar dit wat armetierige, in de vorm van een rechthoek neergezette rijtje stenen, waar er ook nog eens flink wat van ontbraken, had bepaald geen mystieke allure. Het fietspad langs de doorgaande weg naar Trelleborg liep er nog net niet doorheen en het dichtstbijzijnde huis stond tien meter verderop. Volgens de overlevering werd hier in het begin van onze jaartelling recht gesproken door de maagd Disa. Uit archeologisch onderzoek is gebleken dat er in het midden van de rechthoek van 36 bij 16 m een pleintje van kinderkopjes (stenen) was en daartussen zijn ook verbrande botresten gevonden, dus wellicht vonden er ook terechtstellingen of crematies plaats. Vlak ten westen van dit plekje zijn ook resten van een nederzetting en grafheuvels gevonden, vermoedelijk uit het Bronzen Tijdperk. Toch nog wat mystiek ;)

Vervolgens hebben we nog een klein stukje langs de kust gelopen die er hier weer heel anders uitziet en toen was het wel zo’n beetje lunchtijd. Gisteren hadden we in Ystad de Sulahallen al gezien, een sfeervol ogend restaurant in een voormalige markthal, waar het hartstikke druk was. Vandaag waren er wel een paar plekjes vrij. Het was zeker geen haute cuisine, maar zowel de gerookte zalm voor Marja als de kip voor mij waren lekker klaargemaakt met lekkere verse ‘grönsaker’ ernaast. Ik had ergens gelezen dat de bediening wat stijfjes zou zijn, maar dat gold zeker niet voor Francesca, die ons bediende. Een vlot Engels en Zweeds babbelende Italiaanse die al 12 jaar in Zweden woont  en ook langere tijd in Ierland heeft doorgebracht en enthousiast alle dingen aanprees die het restaurant te bieden had. 

Marja wilde nog graag een middagje aan het strand doorbrengen, ook al was het half bewolkt en wat winderig geworden. Er was een Zweeds stel met zoontje en twee gemene honden op ‘ons’ stukje strand, hoezo Allemansretten :(. Ze vertrokken gelukkig snel weer. Marja is sowieso al geen hondenliefhebber, maar we hebben nu al een aantal keren geconstateerd dat ze hier dol zijn op Duitse herders en pitbulls, maar dat ze die dieren slecht opgevoed hebben en maar amper onder controle kunnen houden. Marja moet zich dan vreselijk inhouden om de eigenaren niet de huid vol te schelden (heel verstandig om dat niet te doen) en mijn sentiment na dergelijke ontmoetingen: ‘wanneer komt er eens een partij die durft te zeggen dat honden voor thuisgebruik moeten worden verboden, want slecht voor natuur en milieu en afschaffen vermindert de uitstoot van broeikasgassen en bespaart ook nog eens energie en voedingsmiddelen’.

Het bleek al snel toch wat frisjes op het strand, dus hebben we toen maar de fiets gepakt voor een lusje richting Simrishamn. Na een kilometer of tien kwamen we bij een bordje ‘Ales Stenar’ en toen realiseerden we ons dat Lonely Planet hierop doelde en niet op Disa. Afslag genomen, fietsen geparkeerd en het voetpad de heuvel op gelopen. Jawel hoor, bovenop die heuvel, met een prachtig uitzicht over zee stonden ze: 59 menhirachtige stenen gegroepeerd in de vorm van een vikingschip van 70 m lang en 19 m breed. Ze moeten daar in de vroege middeleeuwen zijn neergezet, maar niemand weet precies waarom. De structuur is goed te zien vanaf zee, dus ze zouden bij mooi weer als baken kunnen dienen. Het bijzondere is dat de structuur zo is georiënteerd dat de zon precies achter de voorste boegsteen ondergaat op de langste dag en er een andere steen is waarachter de zon opkomt op de kortste dag van het jaar, dus er zit zeker een diepere gedachte achter. Het was hier wel overigens redelijk druk en vrijwel iedereen van onder de 60 negeerde het verbod om de megalieten te beklimmen, gelukkig kunnen ze tegen een stootje.

Eenmaal weer terug bij ons heerlijke huis  moest er toch nog even gezwommen worden. De wind stond recht op de kust en er was een behoorlijke deining, maar het water was gelukkig niet meteen ijskoud geworden op de 1e dag van september, dus het was nog best even lekker. Dat gold des te meer voor de warme douche na afloop.