Rome 2014 - Dag 9 - Tübingen - Pfullendorf - 95 km

Vandaag niet helemaal zo ver gekomen als we hadden gewild. Dankzij de Eurobike - event in Friedrichshafen aan de Bodensee is er tot wijd in de omtrek geen kamer meer te krijgen. Gelukkig hadden we de tegenwoordigheid van geest om even vooruit te bellen om te kijken of de Gasthöfe in ons geplande eindpunt van vandaag nog bestonden en, zo ja, of ze nog kamers beschikbaar hadden. Nee dus. Vandaar dat we in het overigens zeer fraaie oude stadje Pfullendorf zijn terechtgekomen, in Hotel Krone.

Terug naar het begin van de dag. Het had de hele nacht flink geregend; bij het opstaan was het gelukkig weer droog, maar wel mistig. Na een wederom voortreffelijk ontbijt in ons hotel hebben we de route weer opgepakt bij de brug over de Neckar in Tübingen. Vandaar was het eerst nog even vlak, want langs een riviertje, maar al snel draaiden we daar bij weg voor een aantal kilometers vals plat. De zon brak inmiddels goed door en juist toen we even gestopt waren voor een foto van Schwäbisch Alb, de berg die we moesten gaan bedwingen, kwam meneer Vek langs. Een Limburger met Tsjechische roots die 45 jaar geleden de liefde van zijn leven was gevolgd voor een bestaan in het zuidwesten van Duitsland. Hij vertelde dat hij voor mijnheer Reitsma het deel van de route rondom Tübingen in de gaten hield, zodat eventuele aanpassingen snel op de website konden worden gezet. 

Terwijl we met de nog uitstekend Nederlands sprekende meneer Vek stonden te praten kwamen er twee andere Nederlandse Romegangers voorbij. We hadden ze gistermiddag ook al op het terras gezien achter een biertje. De mannen waren vier dagen voor ons begonnen in Bergen, NH, en moeten wel de vorige schrijvers in het logboek van het veerpontje zijn geweest (zie verslag dag 2). Toen de klim serieus begon lieten we ze al snel achter ons, maar later kwamen ze ons nog een keer achterop toen wij gepauzeerd hadden voor de lunch. 

Eenmaal boven na zo'n kilometer of zes klimmen met een gemiddelde stijging van zo'n 5% mochten we heel geleidelijk weer naar beneden door het prachtige dal van het riviertje de Lauchert. Na de lunch op het 'station' van Veringendorf (een bushokje langs het spoor) en nog een bescheiden klim, kwamen we aan in Sigmaringen, dat aan de bovenloop van de Donau ligt. De 'Donau Radweg' waarvan wij samen met Chris en Titia het stuk tussen Wenen en Budapest al eens hadden gedaan, is inmiddels tot in het Schwarzwald doorgetrokken. Ons parcours voerde ook een stukje over deze beroemde route. 

Meneer Reitsma heeft een voorliefde voor onverharde wegen, maar wij beginnen daar een beetje genoeg van te krijgen. Na weer flink wat kilometers gravel en steenslag ging mijn voorband voor de derde keer deze reis lek. Maandag de buitenband maar eens vervangen door een echte Schwalbe Marathon Plus, want die kan daar veel beter tegen dan het model zonder teflon-laagje dat er nu om ligt. De lekke band leverde overigens nog wel een leuke ontmoeting op met een Duits echtpaar dat ook fanatiek fietst en die ons graag even bijstonden met een goede fietspomp en wat te drinken. Toen er vervolgens weer een flink stuk gravel op de officiële route langs de Donau kwam, hebben we gekozen voor een 'asfalt-alternatief', 5 km korter maar wel met een lekkere klim erin.

Als variatie op al het Duitse eten vanavond maar eens naar de Griek gegaan. Bij Grieks eten moeten we altijd aan onze vorig jaar helaas overleden goede vriend Erik Wijnen denken. Tijdens bridgeweekenden wist hij ons er vaak toe te verleiden om samen met hem een 'Olympiakos'- schotel te bestellen; een berg met verschillende soorten gegrild vlees waar je amper overheen kon kijken, maar die wonderlijk genoeg altijd tot aan het laatste flintertje giros opging. Bij dit restaurant heetten de Grill-Teller anders, maar verder was de beleving hetzelfde.

De weersverwachting voor morgen is heel slecht, maar hopelijk zijn er genoeg droge momenten om de Bodensee en de grens met Oostenrijk te halen.

Totaal 854 km