Rome 2014 - Dag 12 - Klösterle - Pfunds - 76 km

Licht nerveus zat ik vanochtend aan het ontbijt: hoe zou de beklimming van de Arlbergpass mij afgaan? Van Chris had ik heroïsche verhalen gehoord over hevige kou en regen, waartegen hij zich onder meer wapende door zijn geitenwollen sokken om zijn handen te stropen, en hellingen zo steil dat je ervan omvalt. Voor mij was het al even geleden dat ik een echte berg beklom - of, om met mijn oud-collega Hannelies te spreken, een colletje tussen de dijen nam - dus een beetje spannend was het wel. 

De temperatuur was ca. 7 graden, dus alle kleren moesten aan. Het begon gelijk al flink omhoog te gaan, ook in de paar kleine tunneltjes die we door moesten. Eng is het geluid van de auto's die je daarin passeren, heel hard en niet te lokaliseren of er een van voren of van achteren komt. Reitsma liet ons gelukkig een aantal keren een bypass nemen. Net op het moment dat ik druppels zweet onder mijn helm vandaan voelde komen en ik dacht dat we al een heel eind waren, kondigde Henk aan dat er nog een paar kilometer erg steil parcours kwam en daarna nog meer kilometers gewoon steil. Pfff. Vlak daarna waren er wegwerkzaamheden. Als je daar met een gangetje van zo'n 5 km per uur met een rooie kop voorbijkomt, verbaast het je niet dat de mannen die daar rondlopen, flauwe grapjes maken over waar je in godsnaam mee bezig bent. Maar, lachen en doorgaan is het parool, hoewel... Af en toe stoppen en op adem komen hoort er ook bij. En de mooie uitzichten! Want de toppen van de bergen om ons heen waren al besneeuwd en in het dal beneden waren woest stromende rivieren te bewonderen. Ook weer allerlei mooie bloemetjes. 

Na zo'n anderhalf uur zwoegen waren we eindelijk boven. St. Christoph bestond uit een restaurant en een souvenirwinkel. Heerlijk warm was het er, zodat ik mijn inmiddels bijna bevroren voeten kon opwarmen. Kopje koffie, gespritztes vruchtensap, en toen konden we aan de afdaling beginnen. Eerst nog wat meer kleren aan. Gelukkig had ik vlak voor vertrek nog, naast mijn dichte handschoenen, een warme hoofdband ingepakt, want het was echt heel koud. Ik denk net boven nul daar boven op die berg, want de sneeuwgrens lag hooguit een paar honderd meter hoger. De afdaling was natuurlijk super, bij tijden loeisteil, maar het zicht en de weg waren zo goed dat veel remmen niet nodig was. We kwamen door veel wintersportplaatsjes, met van die grote chalets met bloemenbakken. 

In Prutz lunchten we met Gulaschsuppe en crêpes, daarna begon de weg weer wat te stijgen. De volgende pas dient zich alweer aan: de Reschenpass. Vanaf Landeck volgen we de Inn, waar de Reschenpass Radweg afwisselend links en rechts langs gaat over heerlijk rustige wegen en weggetjes. De hele dag hebben we gespeeld met het idee om een deel van die beklimming aan het eind van de middag te doen, maar toen we in Pfunds aankwamen waar we de beslissing moesten nemen om al dan niet nog 22 kilometers, met een flink aantal hoogtemeters, door te gaan, was het al kwart voor 4 en zagen we ervan af. 

In het Posthotel hebben we een mooie kamer gevonden en hebben we gebruikgemaakt van de sauna en het binnenzwembad, heerlijk voor de vermoeide spieren. De drie fietsers die we gisteren troffen, logeren hier ook. We hebben een tijdlang met ze zitten praten en ervaringen uitgewisseld. Leuk dat zij ook een blog hebben, zo kunnen we ze volgen. 

Morgen dus de volgende flinke klus, al verzekert Henk mij dat deze vééél minder zwaar is als die van vanochtend. We gaan het zien!

Totaal 1103 km