Sardinië 2013 - dag 10 - Muravera - Nurri (70 km)
Met vertraging, paar dagen verstoken van internet.
Na alweer een heerlijk ontbijt in de Turismo Rurale was het tijd om verder te gaan. Onze aardige en praatgrage ober voorspelde regen en vond dat we best nog een dag konden blijven. De lucht was inderdaad grijs, maar we zijn toch vertrokken. Al na een kilometer of acht begon het zachtjes te regenen, nog geen reden tot paniek. Op een gegeven ogenblik word je echter sneller nat dan dat de wind je droogblaast, dus zaten we de bui uit in een cafeetje. Daarna werd het weer rap beter. De rest van de dag hadden we stralend zonnig weer.De route voerde ons het binnenland in en dat betekent: klimmen! De ene na de andere steile klim, met voor de variatie een paar steile én lange ertussendoor.
De lunch van boterhammen met ham en kaas, op een bankje met mooi uitzicht, viel er goed in. Daarna nog 'maar' 25 km... met zoals zo vaak het venijn in de staart in de vorm van een akelig lange klim die na elke bocht maar weer doorging en doorging. Even stoppen tussendoor voor de rug en de adem, toen nog een klein stukje naar het einddoel van vandaag, Nurri. We belden eerst aan bij een B&B die vol was. De zeer vriendelijke eigenaresse, Gianna, beval ons echter om plaats te nemen op de bank, terwijl zij druk pratend door het huis rende om de telefoon, haar adressenboekje en daarna nog een pen te zoeken. Uiteindelijk vertrokken we met het adres van Angelo's Bar en met de belofte dat we volgend jaar echt bij Gianna terug moesten komen.
Het had daarna nog heel wat voeten in de aarde voordat we onze intrek konden nemen in onze kamer, want we moesten eerst een tijd wachten tot Angelo zover was om ons naar zijn huis te brengen. Al die tijd werden we, wachtend op het pleintje voor de kerk, nauwlettend in de gaten gehouden door de plaatselijke hangjeugd. Ook de hangmannen uit de kroeg en een paar voorbijgangers vonden ons machtig interessant, zo zelfs dat we na een half uurtje niet alleen met Angelo, maar met nog drie mannen erbij, naar onze slaapplaats werden gebracht. Wat er dan allemaal in het Italiaans wordt gegrapt en besproken, ontgaat ons geheel. Wij redden ons met wat losse woorden en balen daar eigenlijk wel van, want de conversatie is daardoor wel erg beperkt. Misschien iets voor na het pensioen?
Na de vele hoogtemeters van vandaag - 1150 - waren we beiden behoorlijk gesloopt. Het grote appartement waar we voor 50 euro verblijven, is vrij donker en koel, dus na een hete douche is het dan in bed het lekkerst. Boekje lezen, verhaaltje schrijven en de route voor morgen bekijken. Dat wordt weer behoorlijk pittig. Maar de ervaring leert dat het lichaam zich snel aanpast aan de extra inspanning, al voel ik nu mijn benen wel..
