Sardinië 2013 - dag 11 - Nurri - Lanusei (87 km)

Het vinden van een plekje om te eten in Nurri had wat voeten in aarde. Eerst had iemand ons verteld dat er slechts één restaurant in het plaatsje zou zijn en wel tegenover het station. Angelo Cessi verwees ons naar Sa Muraglia zonder verdere toelichting, dus dacht ik dat dat dan wel de naam van dat ene restaurant zou zijn. Ietwat stram liepen we om een uur of half acht in de eerder aangeduide richting en na een tijdje kwamen we inderdaad bij het spoor en bij iets wat op een stationnetje leek, maar geen restaurant te zien. De twee Italianen in de dikke Mercedes SUV, die wij om raad vroegen, keken ons ietwat verbaasd aan, want Pizzeria Sa Muraglia lag helemaal aan de andere kant van het dorp, vlak bij ons overnachtingsadres. Geen nood, ze wilden ons graag even brengen, want ze kwamen er toch langs. Prima pizza's, lekkere insalata mista, karafje rode huiswijn en dat allemaal voor nog geen twee tientjes. Toen ik meldde dat ze de salades niet op de rekening hadden gezet, was dat geen aanleiding om ze alsnog te moeten afrekenen :)

Hoewel de 'stupido cane' op de binnenplaats waar ons appartement aan lag, onvermoeibaar voortblafte in reactie op ieder geluid dat er in de omgeving klonk, hebben wij prima geslapen. Het ontbijt bestond uit twee zoete, gevulde croissants in de bar van Angelo met koffie/thee hetgeen iets te mager was voor de arbeid die we vandaag moesten leveren. Toen we opstonden viel er een stevige bui en het zag er aanvankelijk erg dreigend uit, maar we hebben het de rest van de dag toch drooggehouden. Veel bewolking en bepaald niet warm, met de wind meestal uit een gunstige richting; uitstekend fietsweer dus.

De eerste 15 km waren nog wel heerlijk naar beneden tot aan de brug over het nabijgelegen stuwmeer, maar toen mochten we toch echt aan de bak. Ruim 1500 hoogtemeters had deze etappe voor ons in petto, met een paar hele steile stukken erin. Tot iets voorbij Seui was de weg prima: breed, goed asfalt en amper verkeer. Daarna hadden de makers van de Radatlas bedacht dat we, in plaats van de hoofdroute naar Lanusei, een binnenweggetje door de bergen moesten volgen. Dat was andere koek. Smal, vooral in het begin smerig steil - een paar km lang ruim boven de 10 procent - en al gauw vol met kuilen en plekken waar het asfalt goeddeels was verdwenen. Maar mooi dat het was! Heel veel bloemen langs de weg, prachtige rotswanden en weidse vergezichten met in de hoofdrol het massief van de Gennargentu, de hoogste berg van Sardinië. Op de overal aanwezige motorfietsen na - vooral Duitsers, die het kennelijk geweldig vinden om zo hard mogelijk over al die bochtige wegen te scheuren - was het volledig uitgestorven. Hier en daar een kudde schapen of geiten, regelmatig wat loslopende koeien en ook een paar keer een roedel varkens (geen wilde zwijnen, hoewel je die hier ook in groten getale schijnt te hebben). Het gebied kent wel een rijke geschiedenis waarvan meerdere ruïnes van Nuraghes en veel romeinse waterbronnen nog resteren.

Ook nadat we het hoogste punt van de etappe (1000 m) hadden bereikt, bleef het parcours wat op en neer gaan. Alleen de laatste 10 km naar Lanusei, die weer over een brede, gladde weg voerden, gingen echt omlaag. In het stadje zelf reden we het hotel 'Belvedere' zowat binnen, want het ligt in een scherpe bocht naar beneden. De eigenaar stond achter de deur te wachten en kwam naar buiten zodra hij ons in smiezen kreeg, om ons te paaien voor een overnachting. Dat lukte zonder veel aandringen, want de benen wilden niet meer verder. De kamer is prima en het uitzicht over de afdaling naar de Tyrrheense zee schitterend. Wel jammer dat het weer is gaan regenen.