Sevilla - Girona - 28 mei 2022 - dag 16: Hotel El Sueño de Jemik, La Roda - 96 km

In de kamer naast ons heerste nog diepe rust toen wij vanmorgen om kwart voor acht de bagage naar beneden sjouwden voor de langste etappe tot nu toe. Wellicht halen Chris & Titia ons weer in als we in Cuenca de volgende rustdag inplannen, maar we hebben voor de zekerheid gisteravond alvast afscheid genomen. Vanwege familieomstandigheden was het restaurant van onze Casa Rural gesloten, dus we moesten ons ontbijt elders halen. Gelukkig was er op de route het stadje uit op dit uur al een cafeetje open, met de merkwaardige naam Domti. Het was er vlak na openingstijd al gezellig druk. Tot Marja binnenkwam bestond de clientèle uitsluitend uit mannen, die een kopje koffie kwamen halen, in een enkel geval met een flinke scheut likeur erin. Het cafe was ook afhaalpunt voor stokbrood, dat net werd bezorgd toen wij er zaten, dus wellicht hadden ze daarop gewacht. 

Met een tostada (met verse tomatenprut en olijfolie) en een kop koffie/thee achter de kiezen gingen we weer op pad. Ten behoeve van Marja’s schouder hadden we gisteravond al besloten dat we de Via Verde vaarwel zouden zeggen. In grote lijnen parallel daaraan loopt namelijk een prima grote weg, met niet al te veel verkeer en bovendien voorzien van een flinke vluchtstrook. Volgens de kaart lag het enige echte obstakel meteen aan het begin: de Puerto de los Pocicos, op 1058 m hoogte, dus zo’n 170 m klimmen. Daarna zouden we eigenlijk alleen nog maar dalen naar ongeveer 700m.

Na de Pocicos te hebben bedwongen ging het inderdaad in heerlijk tempo omlaag door de prachtig groene vallei van de Rio Jardin. Na een km of 40 moesten we naar links de vallei weer uit. Wat op het routekaartje was ingetekend als een minieme rimpeling, bleek toch wel twee keer maatje Amerongse Berg te zijn, maar daarna was het leed ook echt geleden. In de afdaling kwamen we al het zoveelste Nederlandse stel op fietsvakantie tegen; daar hebben we dit keer alleen maar naar gezwaaid en geroepen.

Na twee weken Andalusië zijn we gisteren aanbeland in de provincie Castilla - La Mancha, tamelijk vlak en heel erg leeg. Gisteren hadden we al af en toe een VS-gevoel vanwege de grillige rode rotsen - zeker toen het net leek of er een kudde bisons voor langs trok (waren gewoon donkerbruine koeien). Vandaag was dat gevoel nog sterker. Licht golvend en agrarisch met weinig bomen. We zagen een paar keer in de verte al het plaatsje liggen waar we heen moesten, maar het kwam vervolgens slechts tergend langzaam dichterbij en er zat iedere keer nog weer een klein bobbeltje tussen; Kansas all over again. Ook La Roda zelf heeft flink wat kenmerken van een agrarisch stadje in de Mid-West; alleen de fastfoodketens ontbreken hier.

Het was inmiddels toch weer zo’n 30 graden geworden en toen in Barrax alle bankjes in de brandende zon bleken te liggen, hebben we een beetje armoedig in de schaduw en op de grond zittend tegen een koele witte muur onze lunch klaargemaakt. Eenmaal in La Roda aangekomen, zetten we Google Maps weer aan om bij ons hotel te komen. Dat was opnieuw geen groot succes, ditmaal omdat we aanvankelijk niet begrepen dat we geacht werden om vanaf de rotonde tegen het (weinige) verkeer in de afrit van de snelweg te nemen (ook hier gelukkig met ruime vluchtstrook). Het hotel lag namelijk aan die afrit en de enige andere toegang is een flinke trap vanaf een parkeerplaats aan de achterkant, die je wel door het stadje kunt bereiken. Daar werden we gelukkig niet heen gestuurd

Nu zitten we dus in een cleane motelachtige setting met weinig sfeer, voor een keertje wel een grappige afwisseling met alle meer traditionele/gedateerde onderkomens die we meestal selecteren. Er was overigens niet heel veel andere keus, want we waren al zo ver doorgereden omdat we in Barrax nul op het rekest hadden gekregen.

Totaal 824 km en toch nog ruim 450 hoogtemeters vandaag