Sevilla - Girona - 27 mei 2022 - dag 15: Hotel Mirador Sierra de Alcaraz, Alcaraz - 83 km

Jaja, alweer een pittig dagje op de fiets. In deze contreien zijn de overnachtingsmogelijkheden schaars en moet je je dagetappes zorgvuldig plannen. Dat zorgt er vaak voor dat je net wat verder moet rijden dan je lief is. Vandaag telde ik op het laatst de kilometers en vond ze best lang, veel langer dan gisteren.

De start was veelbelovend: het ontbijt stond zoals afgesproken voor ons klaar en we kwamen met ons vieren goed op tijd weg. Wel gelijk even flink klimmen langs het stuwmeer om uit het dal te komen, toen een poosje omlaag, tot aan Puerto de Segura, waar we stopten om boodschappen te doen en koffie te drinken. Titia hing in het cafe voor de zekerheid de accu van haar fiets nog even aan de stroom. Vanuit het dorp moesten we weer een pittig stukje omhoog, tot aan het begin van het volgende stuk Via Verde. We wisten uit het boekje dat de route licht zou stijgen, maar ik voelde al snel aan mijn benen en ademhaling dat die stijging met name aan het begin zat. Ik kletste onder het fietsen gezellig met Titia over opera’s en toneelstukken die we gezien hadden, over Titia’s zangprestaties en over waar je mooie fietskleding kunt kopen en ik had eerst niet in de gaten dat ik mezelf compleet aan het opblazen was. Een poosje later kwam daar nog pijn in rug en schouders bij en opeens vond ik die charmante, onverharde Via Verde helemaal niet meer zo leuk. Ik kwam erachter dat het gerammel over die steentjes en het ploegen door het soms mulle zand waarschijnlijk de oorzaak vormen van mijn klachten. Dat hielp op dat moment natuurlijk helemaal niets, want als je eenmaal op deze letterlijk groene weg zit - er groeien grote pollen onkruid en wilde bloemen over het pad heen - kun je er niet zomaar af. Bij Reolid lukte dat wel en vandaaruit volgden we de gewone weg naar ons eindpunt, Alcaraz. 

Ik had gisteren al een stukje op Titia’s fiets gereden en vandaag wilde ik ook eens testen hoe dat voelde op een steile helling. Mijn conclusie: het gaat een stuk gemakkelijker, maar het lijkt niet op de manier waarop ik normaal fiets. Ook vind ik zo’n fiets erg log en zwaar. Later, op het terras, praatten we er nog over door en constateerden we dat voor drie van ons vieren geldt dat de voldoening over de sportieve prestatie en het prettige gevoel na afloop van de inspanning toch wel erg belangrijk zijn. Dat heb je op een elektrische fiets natuurlijk veel minder. Voor Titia en Chris is het de ideale oplossing: ze kunnen nu, ondanks hun grote krachtsverschil, toch samen door prachtige gebieden reizen en elk op hun eigen manier van het fietsen genieten. Het enige nadeel is dat Titia ‘s avonds nog genoeg energie over heeft om in de disco aan de lampen te hangen, terwijl Chris liever een slaapje doet na het eten. 

Voor mij nog geen elektrische fiets dus, maar voor het ongetwijfeld zeer lichte en kleine motortje dat in 2016 stiekem in de fiets van de Belgische veldrijdster Femke van den Driessche verstopt zat en waarvoor zij na ontdekking zes jaar lang werd geschorst en een hoge boete moest betalen, zou ik veel over hebben. Alleen op steile beklimmingen een klein beetje extra power kunnen inzetten, het lijkt me heerlijk. Maar voor zover ik weet zijn die motortjes nog niet te koop.

Inmiddels hebben we lekker gegeten bij het levendige Plaza Monumental van Alcaraz en zitten we op onze mooie kamer in de Mirador. Vanaf morgen reizen we weer met ons tweeën, want Chris en Titia blijven hier een extra nacht - hun eerste rustdag in achttien dagen, wat een bikkels - en wij maken ons op voor een nog langer stuk fietsen morgen. We hebben het geweldig gezellig gehad met zijn vieren en hopen elkaar over een paar dagen in Cuenca nog eens te zien. 

Totaal 729 km en vandaag een kleine 800 hoogtemeters