Transamerica 2012 - dag 27 - Chester, IL - Pilot Knob, MO (130 km)

Na een prima ontbijt bij Reids' Inn - ze hadden hier weer een wafelijzer waar je vers beslag op giet, en na een paar minuten heb je een goudbruine wafel, mmm - zaten we om kwart over 7 op de fiets. Het oversteken van de brug over de Missisippi verliep vlekkeloos: weinig verkeer, dus hoefden we niet op de sidewalk te gaan lopen, zoals Alan ons de vorige middag had geadviseerd. In Missouri, de vierde staat die we aan onze palmares kunnen toevoegen, reden we de eerste tien kilometer over een geheel plat terrein. Daarna begonnen de klimmetjes, kort maar steil, maar daarna was er ook weer een heel stuk dat uit de bekende, niet al te moeilijke rollercoasters bestond. Of dit nu al de Ozarks zijn? Volgens Henk zou het nog wel hoger worden in de loop van de dag. Het was heerlijk weer, slechts 26 graden, en de wind gaf ons een aangenaam zetje mee. Binnen de kortste keren waren we in Farmington, waar we wilden eindigen. Beetje jammer eigenlijk, om nu al te stoppen.. Want morgen wordt het weer warm, boven de 90 graden, en de dagen daarna boven de 100! Bij de plaatselijke fietsenwinkel, die Transamerica op zijn raam had staan, zijn we even naar binnen gegaan om te vragen waar we konden eten. De aardige jonge mensen daar, die zelf op een footlong subway zaten te knagen, verwezen ons naar 12 West. Dat bleek een hippe tent, recht tegenover het gerechtsgebouw. Ik zag een hele optocht gedetineerden naar buiten komen, in knaloranje overalls, geboeid en onder stevige begeleiding. Ze werden even later in een klaarstaand busje gezet., vermoedelijk op weg naar een middagje 'community service'. Kennelijk vindt men het hier geen probleem om deze mensen voor iedereen zichtbaar te vervoeren. In Utrecht gebeurde dat zo'n 12 jaar geleden geloof ik ook nog, in ons gebouw aan de Hamburgerstraat. Nu vindt het vervoer van gedetineerden in de kelder van het gerechtsgebouw plaats, in de beveiligde omgeving. Zoals meestal was de lunch weer prima. Iedereen die beweert dat je in Amerika niet goed kunt eten, geef ik ongelijk. Je eet hier voor voor-europrijzen vers en met zorg klaargemaakt voedsel. Het is misschien niet altijd even subtiel, maar ik zou het graag ruilen voor wat je in Nederland gemiddeld in restaurants krijgt voorgeschoteld. We eten hier nu bijna steeds in restaurants, ook omdat het eigenlijk niet lukt om voor de lunch fatsoenlijke spullen in kleine hoeveelheden te kopen in de winkels die we hier tegenkomen. We kopen alleen fruit, koekjes, flesjes sap of (chocolade)melk en cereal voor onderweg. 

We zetten koers naar Elephant Rocks State Park. Omdat de bebording vanuit Farmington verwarrend was, zijn we onder escorte van een oude dame op een scooter, met haar kleindochter achterop, via een kleine omweg op de juiste route gezet. Daarna ging het weer vanzelf. De voorspelde verschrikkingen van de Ozarks hebben we nog niet meegemaakt. We maakten wel de nodige hoogtemeters, maar wie weet klopt het wat Donna Lynn Ikenberry, schrijfster van de reisgids die we van Klaas van der Els te leen hebben gekregen, zegt: dat de westbounders al zoveel voor hun kiezen hebben gehad in Virginia en Kentucky, dat ze om de Ozarks lachen... Elephant Rocks, waarvoor we een detour hebben moeten maken van een paar mijl, was zeer de moeite waard. Zie de foto's! Daarna zijn we naar Fort Davidson Motel doorgereden. Nadat de dienstdoende dame ons al de speciale fietserskorting had gegeven, besloot ze daar nog een extraatje aan toe te voegen: ze gaf ons de sleutel van de suite, waardoor we nu een slaapkamer, badkamer met jacuzzu en een woonkamer hebben waarin onze fietsen staan. Super!

Totaal 2441 km