WT 16-17, 18 december 2016 - East Narooma Shores Caravan Park, Narooma, NSW

Gisteravond wilden we nog even leuk wilde dieren kijken voor het slapengaan. Toen we de deur van de camper opendeden, zagen we twee opossums op de kop in onze vuilnisbak! Alleen naar ze roepen hielp niet, Henk moest ze echt van dichtbij wegjagen. Dat komt er dus van als mensen deze dieren laten kennismaken met ons eten. Later vandaag zagen we op onze nieuwe camping een paar van die mooie groen-blauw-rode papegaaitjes, ooh wat leuk. Henk pakte snel zijn camera, voor ze wegvlogen. Maar toen we onze lunchbroodjes wilden gaan opeten, bleken die geinige vogeltjes best agressief en kwamen ze gewoon op je bord zitten. De buurman, een pensionado die met zijn vrouw al vijf jaar in een grote caravan door Australië trekt, liet zien hoe je met flink wat sneetjes brood wel honderd papegaaien lokt. Dat hij na afloop onder de krassen en het bloed zat, leek mij niet zo gezond. En ik schaamde me  met terugwerkende kracht dat ik in Tom Price ook stukjes brood heb gevoerd aan de galahs, een andere, grijs-met-roze, papegaai, omdat ik ze zo schattig vond en ze op die manier goed kon bekijken... 

Vandaag stond sowieso in het teken van de wild life. Een flinke slang kronkelde vanmorgen op de weg voor de auto langs en ook stak er weer een leguaan over. 
Alleen tijdens de wandeling naar Mimosa Rocks was er geen wild te bespeuren. Die rotsen bleken overigens, hoe mooi ook, helemaal niet geel te zijn, maar te zijn vernoemd naar een schip dat daar op de klippen is gelopen.

Behalve de regenbooglori's op de camping waren er in en boven de baai voor de camping pelikanen, meeuwen, plevieren en een witbuikzeearend te bewonderen. Verder hebben we vanavond een boat tour gemaakt naar Montague Island. Dat is een reservaat waar zeehonden, pinguïns en vele andere soorten vogels huizen. Nog voordat we vertrokken, zagen we in de haven al enorme pijlstaartroggen zwemmen, wel anderhalve meter breed. Met een groep van zeventien staken we in een catamaran over naar het eiland, over een woeste zee en met flink wat wind, dus dat ging met forse klappen op en neer. Ik hou daar helemaal niet van en om het nog enigszins droog te houden, hield ik me vast aan de tafel in de kajuit en probeerde angstvallig de horizon in de gaten te houden. Ik moest ondanks alles wel lachen toen ik zag dat er naast me een baby van ongeveer een half jaar vredig lag te slapen tegen haar moeder aan. 

In de buurt van het eiland namen de golven af en voeren we rustig langs de kust om Australische en Nieuw-Zeelandse zeehonden te bekijken. Prachtige beesten, die lekker wat op hun rug in het water dobberen of op de rotsen liggen te wachten tot ze er door een grote golf worden afgeslagen. Bij de aanlegsteiger werden we tot mijn grote vreugde een voor een aan land geholpen door de park ranger. Dat was weer zo'n echte in groentinten gestoken, uiterst serieuze en deskundige duider van alles wat groeit, bloeit en ons altijd weer boeit. De meeuwen, de sterns, hun onderlinge strijd, het streven om het reservaat te bevrijden van 'pests', ongedierte en planten die er niet thuishoren, de wonderbaarlijk snelle en degelijke bouw van de vuurtoren in 1881, paarden die tot drie keer toe naar het eiland werden verscheept maar steeds weer naar het vasteland - 9 km verderop - terug zwommen... De park ranger wist er hele verhalen over te vertellen. En toen hadden we het hoogtepunt van de trip nog niet gehad: de pinguïns! Omdat deze diertjes pas na zonsondergang aan land komen, zijn ze moeilijk te zien, zoals we bij de Twelve Apostles al hadden meegemaakt. Hier hadden ze heel slim verlichting geïnstalleerd, zodat je met enige moeite de pinguïns kon zien opklauteren tegen de rotsen. Ze zijn ook zo klein! Ik ga morgen op internet eens goed bekijken hoe ze er met de juiste belichting uitzien.