WT 16-17, 20 februari 2017 - Courtney Motel, Taupo, NZ

Reizen lijkt soms net op werken. Je moet van alles uitzoeken, voorbereiden en dan ook nog correct uitvoeren. Gisteren hadden we niet alleen een dag met veel fysieke activiteiten, we hebben flink wat tijd besteed aan skypen met Jan, Els en Anouk, en Linda. 's Avonds om een uur of half 11 waren we helemaal kapot, maar moesten we wel nog wel nadenken over alles wat vandaag mee moest voor de grote wandeltocht. Om 11 uur lag bijna alles klaar: geschikte kleding voor alle weersoorten, zonnebrillen, hoofddeksels, eten en drinken. Ik hoefde alleen nog maar de wekker zetten en Henk moest na het verwisselen van de batterij van zijn fototoestel ook de memory card er weer in doen.

Dat hebben we met onze duffe hoofden dus niet goed gedaan. Ik zette de wekker op de tijd dat het busje ons zou komen ophalen, 5.40 uur - dat had een uur eerder moeten zijn. Gelukkig werd Henk uit zichzelf wakker, dus dat kwam goed. Toen we echter na een busreis van anderhalf uur aan de Tongariro Crossing begonnen en Henk gretig foto's wilde gaan maken van bloemetjes en klaterende beekjes, kwam hij erachter dat die memory card nog in de motelkamer lag. Jammer! want als er iets de moeite waard was om plaatjes van te schieten, was het wel dit National Park.

De wandeling van 20 kilometer begon redelijk gemakkelijk: licht stijgend over goed begaanbare paden en houten vlonders. Het weer knapte op - in de bus zagen we de ruitenwissers wel erg snel heen en weer gaan - en al gauw zaten de eerste vijf kilometers erop. Daarna werd het echt werken. Het pad, de Devil's Staircase genoemd liep vaak recht tegen de helling op en bestond uit niet veel meer dan wat losse stenen en heel veel houten trappen. Prachtig was het wel. In zo'n vulkanisch gebied ziet alles er anders uit. Lavavelden, soms zwart, maar vaker met brokken lava met de mooiste kleuren. Daar overheen groeien dan weer mosjes in geel, wit en donkerrood en ertussen allerlei bijzondere bloemen. Hoe hoger we kwamen, hoe lastiger het werd om een stevige ondergrond voor je voeten te vinden, maar met regelmatig pauzeren, wat drinken en eten, kwamen we toch vlot boven. Helaas zakte toen de bewolking nog wat lager over de bergen en was er naar beneden toe niet veel meer te zien.

Wat je wel ziet, zijn de andere mensen. Dit is nu eenmaal een enorme toeristische attractie, waar dagelijks tientallen volle bussen naartoe worden vervoerd. Je loopt dus vooral in het begin in een lange rij en je moet je best doen om een foto te maken waar niemand op staat. Desondanks was het een beleving van jewelste. Lopen in dit landschap heeft, zelfs in de mist, iets magisch. Een Zweedse vrouw was helemaal lyrisch: hier was The Lord of the Rings opgenomen en ze herkende het landschap. Wij moesten bekennen dat we die film nooit gezien hadden, maar we hebben ons nu voorgenomen om dat thuis wel te gaan doen. Dan is het vast extra leuk dat we de vulkaankraters, de rookpluimen van de fumarolen en de schitterende Emerald Lakes met eigen ogen hebben gezien. Die drie intens blauwe meren behoren tot de mooiste natuur die we ooit hebben aanschouwd.

Waarschijnlijk doordat Henk geen foto's heeft kunnen nemen, schoten we goed op. Je moet een beetje in de gaten houden wat je tempo is vanwege de tijden dat de bus je komt ophalen. Wij redden dat ruim op tijd. Dat betekent echter niet dat het een gemakkelijke wandeling was. Na het lange en steile klimmen van het eerste deel ging het pad vanaf de summit wel omlaag, maar dat is voor de knieën ook niet echt lekker. Het laatste stuk ging door een vochtig en modderig regenwoud, ook weer met enorm veel trappen. De laatste drie kilometer hadden we het echt zwaar en we waren heel blij dat eindelijk de parkeerplaats in beeld kwam. We hadden nog lopen fantaseren over de koele drankjes die we daar zouden kunnen kopen, maar nee hoor, dat staat de overheid in een National Park niet toe. Dan maar tijdens het wachten op de bus de allerlaatste restjes van de in totaal vier liter water die we in de rugzak meenamen, opdrinken. Op de terugreis had niemand veel te vertellen. Wij hebben vanavond een ouderwets stevige hap gegeten bij Jolly Good Fellows hier om de hoek. Ik denk niet dat we het laat gaan maken vanavond...