WT 16-17, 2 maart 2017 - Manutahi Drive, Ruatoria, NZ - 54 km

Voor onze tocht langs de noord- en oostkust van het Noordereiland putten we vooral uit het boekje dat we bij de Tourist Information in Opotiki kregen. Er staan overnachtingsmogelijkheden in, bezienswaardigheden onderweg en de plekken waar je boodschappen kunt doen of uit eten gaan. In een dunbevolkt gebied als dit heb je die informatie als fietstoerist echt nodig. Het enige dat er niet in staat is het hoogteprofiel van de weg. Van medefietsers hadden we al wat te horen gekregen. Andrew, ex-wielrenner, vond geen van de heuvels extreem moeilijk of steil. Helmut en Verena zijn in hun blog wat realistischer en vermelden dat Helmut een paar keer heeft moeten afstappen, vanwege 13 en 14 % stijgingen. Maar ja, die rijden de andere kant op. Kortom: we moesten maar zien. 

Om er in ieder geval voor te zorgen dat de inwendige mens niets te kort zou komen, kochten we bij Eastcape Manuka Café honingkoeken en kaasscones. Weer op de fiets liep er alweer een stier los in de berm. Hij keek eens naar ons, dacht er goed over na en besloot toen dat het nog te vroeg was om in actie te komen. Pffff. Daarna kwam al snel de afslag richting Gisborne in beeld: het binnenland in en meteen flink omhoog. Dat bleef een hele tijd zo. Steil en een tijd achter elkaar klimmen, een klein stukje dalen en dan hup, de volgende pittige heuvel. Twee keer moest ik afstappen omdat ik de trappers niet meer rond kreeg. Henk is dan net iets sterker en kan doortrappen tot aan de top. Natuurlijk word je voor al die inspanning wel beloond met schitterende vergezichten over de omringende bergen. 

Behoorlijk afgepeigerd reden we het kleine plaatsje Tikitiki binnen, waar volgens ons boekje een mooi kerkje was, de St Mary Church. De deur was gewoon open en het was inderdaad prachtig binnen, met Maori houtsnijwerk en geweven muurversiering, een groot glas-in-loodraam en gedenkplaten voor de Maori-soldaten die in beide wereldoorlogen hebben gestreden aan de zijde van de geallieerden. 

Daarna werd de weg een stuk relaxter, nog wel heuvelachtig, maar met veel minder lange en steile klimmen. We wilden naar Ruatoria, dat een stukje van de Pacific Highway af ligt en waar diverse voorzieningen zouden zijn. Toen we bij Enz of the Earth, dat een ontmoedigend No Vacancy bordje buiten had hangen, gingen vragen waar we dan wel terecht konden, keken de eigenaren Jum en Li bedenkelijk. De pub was de enige andere mogelijkheid en niet echt een goed idee, maar ze pasten op het huis van een vriend tijdens diens afwezigheid en ze mochten het ook af toe verhuren. Jum reed ons erheen door het wat deprimerende plaatsje. Hij vertelde dat 90% van de (Maori-)bevolking werkloos is en leeft van een uitkering, in sommige families al drie generaties lang. Er is gewoon geen werk hier, je moet al verhuizen naar een grotere plaats om aan de slag te kunnen en ook daar is het moeilijk. Alle huizen zijn eigendom van de overheid, alleen het huis waar wij in verblijven is particulier bezit. 

Tijdens onze reis hebben we nog niet vaak zoveel ruimte gehad. Een heel huis voor ons alleen! De eigenaar woont hier voor zijn werk, terwijl zijn gezin in Gisborne woont. Het is een echt klushuis: beneden is het min of meer af, maar de afwerking is wel erg ruw.  Wij zijn er blij mee. We drinken een glaasje rode wijn en kijken naar de giga televisie, straks ga ik eens kijken hoe de vrijgezellenkeuken is uitgerust. 

Totaal 2730 km