WT 16-17, 10 mei 2017 - Salida Inn & Monarch Suites, Salida, CO, USA

We hadden er na alle regen van gisteravond en de slechte weersverwachtingen niet meer op gerekend, maar toen we vanochtend opstonden, was het droog en scheen er een zonnetje tussen de wolken door. Snel ontbijten dus, de boel in de auto gooien en voor de tweede keer op naar de Great Sand Dunes. 

Tijdens de lange rit door de vallei zagen we de met sneeuw bedekte toppen van het Sangre di Christo gebergte langzaam uit de wolken opdoemen, een prachtig schouwspel. Even later kwamen ook de duinen weer in zicht en ditmaal scheen de zon erop, een heel verschil met gisteren. De wandeling die we vervolgens maakten in het park was geweldig. Om bij de duinen te komen moesten we wel eerst de rivier de Medano oversteken en er is geen brug. Die rivier is de een van de attracties van dit Nationale Park. In deze tijd van het jaar begint de sneeuw te smelten, maar het water staat nog niet heel hoog, dat gebeurt pas aan het begin van de zomer. Je kunt nu al wel heel mooi het verschijnsel zien dat ze hier 'surge flow' noemen, een bijzondere stroming die ontstaat door de rimpels in het zand. 

We probeerden eerst springend van de ene zandbank naar de andere aan de overkant te komen, maar uiteindelijk zat er niets anders op dan de schoenen uit te trekken en blootsvoets door het ijskoude water te waden. Brrrr. We wilden vervolgens naar het hoogste duin klimmen om over het hele gebied te kunnen uitkijken en dat was een pittige klus. Op blote voeten ploegend door het vaak mulle zand, soms op handen en voeten om nog enigszins houvast te hebben, kwamen we hijgend en puffend boven. De beloning was echter zoet: een schitterend uitzicht, terwijl de zon af en toe door de wolken heen brak om al die door de wind gevormde patronen en tekeningen in het zand nog mooier in beeld te brengen. Na een poosje werd het wel erg koud en winderig daar boven en lieten we ons naar beneden afzakken. Dat deden we deels op de manier die ons ooit door Italiaanse bergwandelaars is geadviseerd: licht hardlopend en met kleine passen, dat is beter voor je knieën. Toen het mij te steil werd, ben ik gaan zitten en heb me naar beneden laten glijden over het nog wel wat vochtige zand. Mijn broek droogde snel weer op in de wind. Je kunt hier ook speciale boards en sleetjes huren om van de duinen af te glijden, wat we vandaag overigens nog niemand zagen doen. 

Na weer een koude oversteek door de rivier was het lekker om de sokken en schoenen weer aan te trekken en in de warme auto te stappen. Onderweg naar Salida, waar we wilden overnachten, stopten we bij een erg leuk koffietentje in het onooglijke plaatsje Moffat. Het blijft verrassen dat er tussen grauwe bedrijfsgebouwen, verlaten huizen en velden vol sloopauto's opeens dit soort oases opduiken. In The Mirage brandt een enthousiaste dame haar eigen koffie en maakt daar de lekkerste espresso en latte van, die je in een gezellige huiskamer kunt opdrinken. Ze had ook een uitstekende tip voor ons: een bezoek aan de Valley View Hot Springs. Je moet er een stuk voor over een onverharde weg de bergen in rijden, maar dan beland je in een grappig, wat alternatief aandoend park met diverse natuurlijke hete baden. Samen met zo'n tien andere gasten dobberden we heerlijk in het warme water en keken we uit over de bergen en het dal. Foto's van dit paradijsje hebben we niet gemaakt, want een van de (vele) regels luidde: Don't shoot strangers. Dat had ongetwijfeld te maken met een andere regel dat het hier is toegestaan om tijdens het baden zo veel of zo weinig kleren te dragen als je wilt. 

Tegen vijven reden we het leuke plaatsje Salida binnen. Het toeristenseizoen is hier nog niet begonnen dus een motel was snel gevonden en ook in het populaire restaurant The Fritz hoefden we niet te reserveren. Het weer was inmiddels wederom  net zo beroerd geworden als gisteren: harde regen en koud. Vanaf morgen zou het moeten opknappen, net op tijd voor onze familiereünie in Golden komend weekend!