1 december 2023 - Italië - dag 6 - Masseria Procacci, Ischitella

In Nederland worden de schaatsen uit het vet gehaald, hier was het de afgelopen nacht 18 graden! Ook vanochtend was het dus nog warm, al stond er wel een stevige wind. Maar ach, in onze Seat Arona merken we daar niets van. We gingen vandaag weer een stukje toeren door het mooie Gargano. Ten westen van onze masseria liggen twee meren/lagunes, het Logo Varano en het Logo di Lèsina, beide met een dunne landtong afgescheiden van de Adriatische Zee en dankzij verbindingskanaaltjes gevuld met zout water. We hebben geprobeerd om met de auto naar de oevers van beide meren te rijden, maar dat kon nergens: tussen de lintbebouwing zijn er wel weggetjes naar het water, maar aan het einde staat steevast een groot hek. Alles proprietà privata dus. Ook aan de zeezijde stonden veel huizen en het geheel zag er, ondanks de forse percelen met flinke panden erop, erg verlaten en vaak verwaarloosd uit. Voeg daarbij de enorme hoeveelheden afval op de stranden en naast de wegen en je wilt hier dus nooit van zijn leven tijdens de zomervakantie een huis huren. Jammer, want het gebied is op zichzelf prachtig.

We zijn een paar keer uitgestapt en een stukje gaan lopen. We kwamen op het strand helemaal niemand tegen. De zee is natuurlijk altijd mooi en er lagen heel veel prachtige schelpen, waarvan we een collage op het zand hebben gemaakt. Maar ja, op diezelfde 20 vierkante meter lag ook zoveel plastic en andere troep dat je er treurig van wordt: wie plempt toch al die troep in zee? Om het pijnlijke contrast vast te leggen hebben we ook daarvan dus een een collage gemaakt en op de foto gezet.

Vanmiddag zijn we lekker lui geweest op onze gezellige kamer. Ondanks de temperatuur buiten hebben we wel steeds twee kacheltjes aan, want de tegelvloer en de muren zijn koud. De Italianen vinden het hier dus met 18 tot 20 graden echt winter: iedereen heeft donsjacks aan en mutsen op, net als toen we flink wat jaren geleden mijn verjaardag in Rome vierden. Toen viel de hotelmanager bijna van zijn stoel toen wij vroegen of ze de airconditioning in onze kamer wilden aanzetten.

Omdat wij net als Eddy vinden dat we niet steeds zoveel kunnen eten zonder dat met flink wat fietskilometers te compenseren, hebben we voor vanavond een kleine maaltijd besteld. Paolo had een kookklus elders, dus zou Tiziana alleen een bordje pasta voor ons gaan maken. Ook niet wat antipasti erbij? Nou, vooruit dan maar. Het liep een beetje anders, want om zeven uur stond Paolo voor de deur met de mededeling dat we over een kwartiertje konden eten. Hij was eerder teruggekomen om een bescheiden maar wederom uitstekend - en ongevraagd, vegetarisch -  maaltje voor ons klaar te maken, heel lief.

Morgen gaan we verkassen om in de Valle d’atria die grappige ronde huisjes, trulli, te gaan bekijken. We gaan als echte toeristen zelfs in een trullo slapen, wat er op de plaatjes heel leuk uitziet.