2 december 2023 - Italië - dag 7 - Pietra d’Angolo, Locorotondo

Vannacht was dus alweer de laatste nacht bij Paolo en Titiana, waar het geweldig toeven was. Ook vanmorgen stond er een uitgebreid Italiaans (zoet) ontbijt klaar, waar we de hele ochtend op vooruit konden. Nog even de administratie afronden, buiten voor de bloeiende bougainville een paar foto’s van onze fantastische hosts maken en daarna hartelijk afscheid nemen. Titiana rende nog snel naar binnen om ons een flesje van hun eigen olijfolie mee te geven en toen konden we on the road. 

Volgens Google Maps was het het snelste om niet door de Gargano maar er omheen te rijden naar Foggia, maar omdat het best mooi weer was en we bovendien tijd zat hadden, zijn we er toch dwars doorheen gereden. Aan de noordwestkant ziet het gebergte er wat meer glooiend uit en we  verzuchtten al voor de zoveelste keer hoe jammer het toch is dat we geen fietsen bij ons hebben. Het Nationaal Park beslaat vrijwel het gehele schiereiland en omvat zowel bijna onaangetaste bossen als in cultuur gebracht land en veehouderijen. Toen we even stopten om een foto te maken van een mooi dal met veel akkerbouw, bleken we precies boven een schapenboerderij te staan. De kudde moest net de straat oversteken om te verkassen naar hoger gelegen terrein. Dat is daar zo rotsachtig dat je je afvraagt of er voldoende voedsel tussen te vinden is, maar de schapen leken toch redelijk enthousiast de helling op te struinen.

Onze laatste stop in de Gargano was San Giovanni Rotondo. Eeuwenlang heeft dat dorp helemaal niets voorgesteld, maar dankzij de heiligverklaring (in 2002) van Padre Pio, die daar zijn hele werkzame leven goede werken verrichtte, komen er jaarlijks wel 7 miljoen mensen zijn graf bezoeken. We hebben daar overigens niets van meegekregen. Het was er niet heel erg druk en wij waren vooral op zoek naar een bakker om spullen voor de lunch te kopen. Auto geparkeerd en twee Italiaanse stellen gevraagd waar de dichtstbijzijnde panificio was. Dat leidde tot hevige discussies in het groepje en er werd beurtelings naar links en naar rechts gewezen en veel nee en ja geroepen tot men gezamenlijk tot de conclusie kwam dat de COÖP iets verderop aan de rechterkant ook prima vers brood moest hebben. Dat vonden we aanvankelijk een ietwat teleurstellend antwoord, maar achterin die verrassend grote winkel bleek zich een uitstekend gesorteerde traiteur te bevinden met allerlei aantrekkelijke kant en klare gerechten. Ik wist Marja ervan te overtuigen dat ze vandaag nog niet perse zelf hoefde te koken, dus we hebben toen gelijk maar ingeslagen voor de lunch en het diner.

Achter San Giovanni daalden we gelijk de eindeloze vlakte in richting Foggia en de snelweg. Ruim honderdvijftig kilometer lang zagen we vervolgens niet veel anders dan olijfboomgaarden en wijngaarden, afgewisseld met kale akkers. De bezorgde reacties over de ‘olijfbomenpest’ ten spijt, hadden wij tot dan toe alleen maar gezond grijs-groen getooide olijfbomen gezien, maar vandaag kwamen we inderdaad langs een aantal percelen waar de gevreesde Xylella fastidiosi-bacterie, verspreid door het minuscule schuimbeestje, zo te zien zijn verwoestende werk heeft gedaan. 

Voorbij Bari werd het landschap weer iets glooiender, zeker toen we van de snelweg af gingen richting Alberobello. Al een paar km verder ontwaarden we de eerste exemplaren van de grootste bezienswaardigheid van deze streek, de trullo. Dit zijn kleine gebouwtjes van één verdieping met ronde spits toelopende  daken. Ze zijn in de 17e eeuw in zwang gekomen en beleefden hun hoogtijdagen in de 19e eeuw. Trulli werden zowel gebruikt voor de opslag van producten als om in te wonen. De naam is afkomstig van de Griekse benaming voor koepel. Van oudsher werden deze gebouwtjes zonder cement geconstrueerd van lokale kalksteensoorten, eigenlijk op de zelfde manier als de vele muren die hier om de percelen land heen liggen. Waarom geen cement? Volgens de populairste theorie was de belasting op gebouwen dermate hoog dat de bevolking zich niet kon veroorloven deze te betalen. Ze konden de trulli razendsnel ontmantelen als bekend werd dat de belastingbeambten op weg waren om de bezittingen te komen taxeren en vlot weer opbouwen als de heren eenmaal waren langs geweest….

Inmiddels zijn de trulli werelderfgoed en toeristenmagneet. In Alberobello is de grootste concentratie te vinden, in leuke kleine straatjes tegen een heuvel op, maar het zijn bijna allemaal winkeltjes geworden voor die toeristen of ze zijn van binnen verbouwd tot overnachtingsverblijf. We ontdekten vanmiddag dan ook dat we toch niet de enigen zijn die hier vakantie houden, het was er zelfs behoorlijk druk.

Onze trulli (eentje voor de woonkeuken, eentje voor de slaapkamer) zijn geïntegreerd in een groter complex dat deels in ‘normale’ woonhuisstijl is gebouwd. Niet heel veel ruimte, want muren van ruim een meter dik, maar wel heel sfeervol.