30 november 2023 - Italië - dag 5 - Masseria Procacci, Ischitella

Vannacht werd de weldadige stilte op het platteland in het geheel niet verstoord door hondengeblaf, dus ook Marja had nu een ongestoorde nachtrust. Dat was ook duidelijk te merken aan de manier waarop ze de dieren bejegende op weg naar het ontbijt. Voor de deur van het restaurant had zo’n beetje de gehele diergaarde van de Masseria, inclusief de drie ezels, zich verzameld, maar op de katten na zijn ze goed getraind, waardoor ze niet mee naar binnen probeerden te glippen. Toen we binnenkwamen, was onze tafel al weer gevuld met lekkere dingen en inmiddels kennen Paolo en Titiana precies onze koffie- en theewensen. Wij voelen ons hier net de koning en de koningin, omdat ze alleen voor ons al dat werk doen. 

Het plan voor vandaag was om de kustlijn verder te verkennen, met name het stuk tussen Peschici en Vieste. Dat zijn allebei twee mooie oude havenstadjes die van een afstandje uit zee lijken op te rijzen. Daartussenin heb je diverse prachtige stranden, die soms lastig te bereiken zijn. ‘s Zomers kun je hier over de koppen lopen, maar nu is het er volledig uitgestorven. Dat is eigenlijk best lekker, maar je moet vaak wel even zoeken naar een horecagelegenheid die nog wel open is. Vlak achter Peschici ligt de Baia de San Nicola met schitterend strand. We hebben daar een stukje van het kustpad gewandeld, vooral ook omdat we een Trabucco van dichtbij wilden bewonderen. Trabucci zijn grote houten stellages die uitsteken over zee en waarmee je visnetten in het water kunt laten zakken om al die beesten te vangen die wij vervolgens weer oppeuzelen. Het is maar goed dat Wiebe niet mee is, want die griezelt van vis in het algemeen en van schaal- en schelpdieren in het bijzonder.

Omdat we vanavond een keertje niet in de Masseria gingen eten, hadden we onze hoop voor een uitgebreide lunch gevestigd op de wat grotere stad Vieste. Marja had uitgezocht dat er vlak bij de kathedraal flink wat goede restaurantjes te vinden moesten zijn. We parkeerden de auto in hartje centrum voor Pizzeria Restaurante e Gelateria Europa, een flink gebouw met aan de buitenkant grote posters met foto’s van alle gerechten die je binnen kon krijgen. Dat was weliswaar open, maar er zat niemand te eten en daar kwamen we natuurlijk niet voor. Op naar de Duomo dus, een steile trap op en door smalle straatjes verder omhoog langs tientallen hermetisch afgesloten eetgelegenheden, tot we er eindelijk een vonden waar licht brandde en de deur niet op slot zat. Helaas, ook gesloten. De eigenaar wist een collega die wel open zou moeten zijn, maar ook daar vingen we bot. Met hangende pootjes dan maar weer terug naar Europa. We werden uiterst vriendelijk ontvangen en we zaten nog maar net toen er zowaar nog drie andere mensen binnenkwamen, die overduidelijk regelmatig terugkerende klanten waren. Zoals zo vaak in Italië werden we ook nu weer niet teleurgesteld. Een pasta met zeevruchten voor mij, pasta alla vongole voor Marja, salade en gegrilde groenten erbij, simpel maar heerlijk vers en goed klaargemaakt. 

Hoewel de zon ons een beetje in de steek liet naarmate de dag vorderde, hebben we nog een wandeling door het ‘Centro storico’ gemaakt, langs het imposante Castello Svevo Aragonese uit de 11e eeuw, en nog even bij de zee gekeken. Het water ziet er vaak nog best aanlokkelijk uit, maar de realiteit is dat het gewoon te koud is om te zwemmen, zowel in als boven het water. Wie weet vermannen we ons een van de komende dagen nog en anders moeten we een volgende keer wat eerder in de herfst deze kant op of nog een flink stuk verder naar het zuiden vliegen.