29 november 2023 - Italië - dag 4 - Masseria Procacci - Ischitella

Hmm, nachtelijke geluiden beginnen wel een themaatje te worden deze vakantie. Op deze afgelegen plek zijn het geen ambulances of carabinieri die de rust verstoren, maar een van de drie honden die op de boerderij wonen, was vanochtend wel heel vroeg wakker en bleef ik weet niet hoe lang keihard blaffen, tegen een spin of een wild zwijn? Dat soort luidruchtig gedrag zul je zo’n leuke gestreepte of rode kat, die hier ook rondlopen, nou nooit zien vertonen.

De wat korte nacht was gelukkig snel vergeten toen we in de eetzaal plaatsnamen voor het ontbijt. De hele tafel stond weer vol. Van Paolo’s aanbod om nog eieren met ham te maken, hebben we maar geen gebruik gemaakt: we hoeven tenslotte hier geen grote fietstochten te maken en op het eten van gisteravond konden we nog wel een halve dag vooruit.

We gingen vandaag niet op de fiets dus, maar wel een rustige wandeling maken langs een mooi meertje met een klein extra lusje eraan vast. Het boekje waarin de tocht beschreven stond waarschuwde wel voor de matige bewegwijzering, maar hoe moeilijk kon het zijn nadat we  door een in aardekleuren gestoken boswachter op het juiste spoor waren gezet? We wandelden heerijk door het prachtige bos met veel beuken in de mooiste tinten geel en oranje, met daartussen veel hulst. Er groeiden ook allerlei leuke bloemetjes, dus Henk was druk met de iPhone in de weer. Voorbij het meertje stonden er een paar keer bordjes naar de parkeerplaats Falascone en ach, er was zo te zien maar één pad en dat volgden we keurig. Het duurde echter wel heel lang voor we die parkeerplaats in beeld kregen. Nou ja, jullie raden het al: we zijn toch de weg kwijtgeraakt en dat maakte dat we uiteindelijk wel de dubbele afstand hebben gelopen, het laatste deel voor de zekerheid maar over de gewone weg.

Het was al half 2 toen we weer terug bij het beginpunt waren en we hoopten vurig dat het restaurant vlakbij de auto open zou zijn, maar helaas. Dan maar doorrijden naar de iets verderop gelegen Rifugio Sfilzi. Dat zag er ook wat verlaten uit, maar toen we de deur naar het piepkleine Caffé openden, bleken daar zowel de uitbater als zijn ouders aanwezig te zijn. Wat we kwamen doen? Eten, als het kon. Er werd een papieren kleedje over de enige tafel gelegd en hup, daar verdween de baas in de keuken. Binnen een mum van tijd verschenen er allemaal bordjes en schaaltjes op tafel met antipasti en brood. Aubergine op drie manieren klaargemaakt, vleeswaren, gehaktballen in tomatensaus, bloemkool en wortelen in een lekker sausje… Of we ook nog pasta wilden? Beter van niet, want vanavond gaan we weer bij Paolo eten. Op enig moment hebben we maar Basta tegen de enthousiaste baas gezegd en om de rekening gevraagd, want we bleven maar het pingen van de magnetron in de keuken horen. We mochten echter nog niet weg voordat we een glaasje van de plaatselijk gestookte likeur hadden geproefd, iets met olijfolie, sinaasappels en citroenen.

De rest van de middag hebben we besteed aan even naar de zee kijken in Rodi Garganico, in dat stadje zoeken naar een supermarkt voor wat boodschappen, helaas pas om half 5 weer open, doorrijden naar Ischitella, wachten voor een winkeltje dat om vier uur open zou gaan maar dicht bleef en waar verder ook alles dicht was, weer terug naar Rodi Garganica naar de supermarkt die, hèhè, zijn deuren net had geopend. Wat is boodschappen doen toch vermoeiend. Weer terug in de Masseria hebben we heerlijk gedoucht, wat fruit gegeten en naar Yellowstone gekeken. De verhalen worden steeds gewelddadiger, maar de serie blijft heel erg goed.

Vanavond hebben we weer van de kookkunsten van Paolo mogen genieten. Aten we gisteren met name vleesgerechten, nu had hij een compleet vismenu voor ons gemaakt. Mosselen vooraf, toen pasta met zeevruchten en daarna nog een enorme hoeveelheid gefrituurde inktvis en garnalen. Deze gepassioneerde kok kan alles klaarmaken! Maar toen ik Henk voorstelde om Paolo te vragen om de volgende keer een vegetarische maaltijd voor ons te koken, zei hij snel: dat komt thuis wel weer. Ik denk ook dat de Italianen, dol als ze zijn op hun traditionele gerechten, daar wat minder mee bezig zijn dan wij.