28 november 2023 - Italië - dag 3 - Masseria Procacci, Ischitella

Gisteravond klonk het buiten of de halve stad naar het ziekenhuis moest worden gebracht of in de fik stond, welke sirene waarbij hoort heb ik nog niet uitgezocht. Op zeker moment was de calamiteit kennelijk opgelost en de pomp of compressor, die Marja de eerste nacht uit de slaap had gehouden, zweeg gelukkig nu in alle talen, dus de nachtrust was een stuk beter.

Vanmorgen kwam er iemand binnen om de B&B schoon te maken en ons ontbijt te verzorgen, een goede start van de reisdag. We zijn verkast naar Gargano, een bergachtig gebied zo’n 150 km ten NW van Bari. Deze ‘promontorio’ (uitstulping) wordt ook wel het spoor van de laars genoemd. Om daar te komen moesten we eerst een heel stuk langs de kust omhoog door uiterst vlak land met heel veel olijfboomgaarden en regelmatig een badplaats. Voorbij Margherita de Savoia wordt veel zout gewonnen uit een deel van de grote lagune die daar ligt. De plaatsjes en de strandgelegenheden zien er over het algemeen nogal verwaarloosd uit en helaas ligt er overal langs de weg enorm veel rotzooi. Dat herinneren we ons ook van Sicilië, kennelijk is het lastig tegen te gaan.

In de verte doemden de bergen al snel op. Vanaf de zuidkant kaal en steil, maar als je na talloze haarspeldbochten de eerste richel hebt bedwongen (bij Monte Sant’Angelo) kom je door een schitterend bosrijk gebied (Foresta Umbra) dat zelfs eind november nog in prachtige herfstkleuren is getooid. Toen we even stopten voor een paar foto’s, hoorden we het geklepel van bellen door het bos dichterbij komen - een kudde zwarte geiten en wat schapen, begeleid door witte schapenhonden, hoe rustiek wil je het hebben?

Na eerst een foute afslag in Vico de Gargano te hebben genomen waren we toch nog voor drieën bij ons volgende adres, Masseria Procacci. Een echte agriturismo, met olijfbomen, een wijngaard, honden, katten en ezels. We zijn de komende vier nachten de enige gasten van Paolo en Titiana en als het diner op de eerste avond indicatief is, gaan we hier helemaal niets te kort komen. Een heerlijk driegangenmenu met als pièce de resistance een typisch streekgerecht, ‘orecchiette con cime di rapa’. Dat zijn pastaschelpjes met Italiaanse raapstelen, knoflook, ansjovis, een paar kerstomaatjes voor de kleur en niet te vergeten extra vergine olijfolie (van eigen oogst en een paar honderd meter verderop in het lokale olijfoliefabriekje Collina del Sole geperst). 

Ik weet niet of het al opgevallen was, maar de foto’s bij de verhalen zijn ditmaal allemaal gemaakt met de IPhone, want ik ben het kabeltje vergeten om de geheugenkaart van mijn Sony mee uit te lezen en ik krijg de Wifi-verbinding tussen mijn telefoon en het fototoestel niet aan de praat. Excuses daarvoor.