1 september 2023 - Denemarken - dag 15 - Dalby’s Bugt, Mesinge

Gisteren was een wat druilerige dag, maar vandaag was het weer heerlijk weer: zonnig en een graad of 21. Echt weer voor een fietstochtje, dus. De werkbespreking was kort. We gingen naar Fyns Hoved, het noordelijkste puntje van het schiereiland Hindsholm. Wij zitten daar aan de zuid-westkant op een kleine uitstulping. Hoeveel kilometer het was? Ongeveer 50, dacht Henk. Wat hij wel nauwkeurig had gespot, was een horecaverstrekkingspunt - volgens mij nog een uitdrukking van Erik Wijnen - waar we vast heerlijk konden lunchen.

Over rustige landelijke weggetjes schoten we, met een licht briesje schuin in de rug, lekker op en we zagen ruim voor twaalven Fyns Hoved Café & Gårds Butik al aan onze linkerhand liggen. Maar eerst door naar de punt! Het laatste stuk was voor fietsers niet toegestaan, stond op het bordje, al zagen we later wel twee mountainbikers over de hobbelige paden omhoog klimmen. Met de afmattende wandeling van gisteren nog in de benen begonnen we aan het pad rond het noordelijkste punt, zo’n anderhalve kilometer lang. Het ging op en neer over de hoge kliffen, wat een  prachtig uitzicht gaf over het strand en de zee. Toen we dachten dat het verste punt al nabij was, bleken daar toch nog twee heuvels tussen te zitten, maar eenmaal boven en aan de rand gekomen, was het geklauter zeker de moeite waard. Dat allernoordelijkste puntje heet Røverdalen, omdat zich daar in de 13e eeuw iemand verstopt had die de moord op koning Erik V van Denemarken op zijn geweten had. De terugweg langs de andere kant was een stuk gemakkelijker, zodat rug, knieën en heupen niet gelijk weer een opdonder kregen. Of zou het wennen, als je vaker een stuk wandelt?

Met de fiets reden we daarna nog een stuk langs het Fællesstrand, om te kijken naar de kleine stukjes land die daar nog boven het water uit steken. Toen hadden we wel genoeg gepresteerd, vonden we, om onszelf te belonen met een uitgebreide lunch. Toen we echter het heuveltje voor Fyns Hoved Café afreden, zagen we tot onze schrik dat de parkeerplaatsen rondom helemaal vol stonden met auto’s. Binnen, bij de aanblik van een volgepakte eetzaal, zakte de hoop ons in de schoenen en ja, de zwaar gestresste eigenaresse, die zo te zien alle tafels in haar eentje bediende, kon niet anders dan ons wegsturen. Het zou anders wel erg lang duren voor we aan de beurt waren. Jammer, want het zag er erg leuk uit en de menukaart was veelbelovend. We zijn een paar kilometer teruggereden naar de camping, waar de mooie lunchplannen wel een beetje treurig eindigden met een broodje, een bakje krabsalade, iets (heel) zoets en een fles heerlijke appelrabarbersap uit de kampwinkel.

De vette salade lag mij op de terugweg als een steen op de maag, maar de afstand viel erg mee. Bij ons huisje aangekomen bleek dat het Deense weekend is begonnen, want er waren veel meer huisjes bezet. Ook de steiger bleek te zijn ingenomen door een heleboel badgasten, dus lieten wij een laatste zwempartij maar achterwege en gaven we ons na de warme douche over aan lekker lui kijken naar de finale van de Bermuda Bowl. Ik maakte met de restanten uit de koelkast een grote salade en bakte er de overgebleven nieuwe aardappelen bij op.

Vanaf de bank op de bovenverdieping van ons huisje kijk ik uit over Dalby’s Bugt en zie dat de zon al in de zee is gezakt, met achterlating van vele tinten roze, oranje en blauw. Wat een geweldige plek was dit weer!

Morgen laten we Denemarken achter ons en verkassen we een aantal dagen naar vlak over de grens in Nord-Friesland voor een bezoek aan Sylt en/of een paar van de andere Watten Insel.