2 september 2023 - Duitsland - dag 16 - Haus Hemenswarft, Emmelsbühl

We zijn goedbeschouwd alweer op de terugweg, want een goede 200 km dichter bij huis dan vanmorgen. Vanmorgen zijn we heel vroeg opgestaan om het huisje in Dalby Bugt nog even schoon te maken en dat ging (vooral dankzij Marja) zo vlot dat we om 1/2 10 in de auto zaten. Vervolgens hadden we zeeën van tijd, omdat de inchecktijd in vakantiehuizen meestal vanaf 4 uur ‘s middags is en hier dus ook. Erg persoonlijk gaat dat tegenwoordig zelden meer. Je krijgt meestal een e-mail met daarin de code van het sleutelkastje en binnen ligt een map met alle toelichting over het reilen en zeilen in huis en met eventuele instructies. In Duitsland moet je bij binnenkomst het ‘Meldeschein für Beherbergungsstätten’ invullen, een kreet die me onmiddellijk weer doet terugdenken aan mijn jeugd, toen we grapjes maakten over lange Duitse begrippen voor veel kortere Nederlandse, bijv. ‘Eisbonbon mit Holzangriff’ en ‘Eisenbahnknotenpunkthinundherschieber’.

Toen we vijf minuten na vertrek in downtown Mesinge aankwamen was het daar een drukte van belang. Oh ja, Holmensdag,  een feestdag van ‘ons’ schiereiland dat Hindsholm heet. Het sportveld stond vol met kraampjes en er was een klein podium voor muzikale activiteiten. Zoals aangekondigd, was het een mengelmoes van aandoenlijke huisvlijt en streekprodukten. Verder was er een loterij voor het goede doel, kon je natuurlijk zat te eten en te drinken krijgen en was er in het midden een rommelmarkt voor en door kinderen. Marja zei dat Aly hier helemaal uit haar dak zou zijn gegaan, maar zelf heeft ze ook alle resterende Deense Kronen stukgeslagen voor leuke baby-slofjes, meerdere potten honing, verse vijgen, frambozenjam, peren op sap, ingemaakte bietjes en een flinke courgette voor het avondeten. Met een beetje passen en meten kregen we dat allemaal nog wel in de auto en toen konden we echt onderweg.

Na het eerste stuk over de snelweg tot aan Jutland, zijn we al snel afgeslagen en over kleinere wegen naar het zuiden gereden. We waren nog steeds erg vroeg, dus zijn we op de grens met Duitsland afgeslagen richting het Wad, dat vanaf de monding van de Elbe tot voorbij de Deense grens een groot Nationaal Park is, vanwege het grote belang voor heel veel kwetsbare soorten. Kennelijk is er een hoop te zien want er waren diverse vogelaars met enorme verrekijkers en camera’s met professionele telelenzen in de weer. Het wad ziet er wel een beetje anders uit dan in Noord-Groningen, maar voelt toch wel bekend. Dat geldt ook voor  het boerenachterland met veel kanaaltjes, her en der dijken met schapen erop en de alom aanwezige onmiskenbaar agrarische geuren.

Haus Hemenswarft heeft meerdere appartementen, genoemd naar de eilanden die hier voor de kust liggen. Die van ons heet Langeneß. Het is wel even wennen na ons wat rommelige kleine oude huisje, want hier is het heerlijk ruim en licht, uitstekend geoutilleerd, maar vooral ook heel wit en niet al te sfeervol. Maar wie maalt daarom, als je allebei een heerlijke bruinlederen fauteuil met voetenbankje hebt, de wifi het geweldig doet en - vooral voor mij een zegen - de vaat na het eten gewoon de afwasmachine in kan?