3 september 2023 - Duitsland - dag 17 - Haus Hemenswarft, Emmelsbüll

Als ik op reis ben en de grens oversteek naar een ander land, mag ik graag na een minuut of vijf zeggen: ik kan zien dat we in het buitenland zijn, alles is anders! Ook deze keer, vanuit Denemarken in Duitsland beland, vond ik het frappant hoe snel met name de bewoonde wereld veranderde. In Denemarken was alles zo kneuterig en een beetje ouderwets. Je kon zien dat de mensen hun woonplek graag verfraaien, soms op een wat truttige manier, maar het roept altijd een glimlach op. Ook al die kastjes bij de huizen met potten jam, eieren, honing of overgebleven huisraad vonden we erg leuk. In Duitsland is dat allemaal direct heel anders: hier ogen de huizen meteen veel strenger en worden de tuintjes met de lineaal erlangs aangelegd Ons appartement is in diezelfde rigoureuze stijl ingericht en hoewel het van alle gemakken is voorzien, missen we de kussentjes, de vloerkleedjes en de originele kunst aan de muur van ons ouderwetse huisje bij Dalby’s Bugt. Al die frutsels zijn wel stofnesten natuurlijk, dus snapte ik gisteren, bij de eindschoonmaak, de Duitsers met hun hufterproof inrichting ook wel een beetje.

De werkbespreking tijdens het ontbijt was snel klaar vandaag. We willen de komende twee dagen wat gaan eiland hoppen, maar het internet gaf geen duidelijke oplossingen voor wat wij willen. Naar Sylt bijvoorbeeld kun je zo te zien alleen met de (auto)trein, over de Hindenburgdamm, echter niet vanaf de kust, maar vanuit Niebüll. Of je ook je fiets mee mag nemen, vertelt de website niet. Het eiland Amrum - nooit van gehoord - ligt wat verder weg, dus daar gaat een veerdienst naartoe, maar ook daar liep ik vast op de website. Volgens mij heeft “onze” rederij Doeksen zijn informatieverstrekking beter voor elkaar. We gingen vandaag dus op onderzoek uit op de fiets en verenigden aldus het aangename met het nuttige.

We reden vanuit ons Haus eerst naar het Noorden langs de dijk en bogen na een paar kilometer af naar Niebüll, alles met een rugwindje. Het landschap achter de Duitse Wadden lijkt veel op dat in Groningen: kaal, leeg, veel schapen. Af en toe konden we een blik werpen op het waddenlandschap, heel mooi met allerlei kleuren begroeiing en veel plasjes water tussen de stroken groen. Op het station in Niebüll stonden we als echte bejaarden wat dom te kijken naar het schermpje van de kaartautomaat en zijn toen toch maar naar het Informatiepunt gegaan aan de overkant van de straat. Een aardige dame hielp ons in een handomdraai aan kaartjes voor onszelf en de fietsen en wist ook te bevestigen dat we wat dichter bij huis konden instappen, in Klanxbüll. Al die plaatsnamen met Büll, wat betekent dat eigenlijk, vroeg ik mij af. Het komt van het Deense woord bøl, wat wonen betekent.

Nu nog het uitstapje naar Amrum regelen. Daarvoor moesten we flink aan het werk, want de wind was inmiddels wat aangetrokken en we hadden hem kilometerslang pal tegen. In dit uitgestrekte land blijft je blik maar heel af en toe aan een boerderij hangen en we kwamen heel weinig mensen tegen. Pas in Dagebüll werd het wat drukker, want dat is de plek waar de veerboot vertrekt en je vindt er dus veel winkeltjes, cafe’s en restaurants. Wij streken neer in Austernfischer, dat vol zat met visliefhebbers. Naast onze tafel maakte een man aan de lopende band Fischbrötchen klaar, zo te zien net als op het eiland Borkum een eerste levensbehoefte hier. Wij namen een wat uitgebreidere maaltijd, Henk koolvis met gebakken aardappelen, ik kabeljauw met Kartoffelsalat, beide erg lekker. Over de grote Salatteller die we erbij bestelden, was helaas weer een halve fles van die zoetige slasaus heen gekieperd, waar ze in Duitsland zo dol op zijn.

Met de buikjes vol cheften we de laatste tien kilometer naar huis vlot, maar daar aangekomen was er weinig puf meer over voor iets anders dan uitgebreid douchen en een namiddagslaapje doen.